اﻳﻦ ﻧﻮﺷﺘﻪ ﯼ ﺳﺮﺷﺎر از اﻣﻴﺪ و ﺁﺑﺎداﻧﯽ ﺑﻪ ﻗﻠﻢ رهﺎ ﺛﺎﺑﺖ، زﻧﺪاﻧﯽ ﺑﻬﺎﻳﯽ ﻧﮕﺎﺷﺘﻪ ﺷﺪﻩ ﮐﻪ 3 ﺳﺎل و 4 ﻣﺎﻩ
از دوران ﻣﺤﮑﻮﻣﻴﺖ 4 ﺳﺎﻟﻪ اش را در زﻧﺪان اﻧﻔﺮادﯼ و ﺷﺮاﻳﻂ ﺗﻮان ﻓﺮﺳﺎ ﺳﭙﺮﯼ ﮐﺮدﻩ و ﺟﺮﻣﺶ
ﺁﺑﺎداﻧﯽ ﻣﻴﻬﻦ و ﻣﻬﺮورزﯼ ﺑﻪ هﻢ ﻣﻴﻬﻦ ﺑﻮدﻩ. روح ﺳﺮاﭘﺎ ﺳﺮور و ﺗﻮاﻧﺶ، اﻟﻬﺎم ﺑﺨﺶ ﻣﺎ در اﻳﻦ
ﺳﻮﯼ ﻣﻴﻠﻪ هﺎﺳﺖ.
"ﻋﺎدل ﺁﺑﺎد ﻳﮑﯽ از زﻧﺪاﻧﻬﺎﯼ ﻣﻌﺮوف و ﻗﺪﻳﻤﯽ ﺷﻴﺮاز اﺳﺖ . از وﻗﺘﯽ ﻳﺎدم ﻣﯽ ﺁﻳﺪ - ﺣﺪود 01
ﺳﺎﻟﮕﯽ - ﺑﺮاﯼ ﻣﺪت 2 ﺳﺎل هﻔﺘﻪ اﯼ ﻳﮑﺒﺎر ﺑﻪ ﻣﻼﻗﺎت ﭘﺪر ﺑﺰرگ (اﺣﻤﺪ ﻋﻠﯽ ﺛﺎﺑﺖ)، داﻳﯽ (ﭘﺮوﻳﺰ
ﮔﻬﺮرﻳز) و دﺧﺘﺮ ﻋﻤﻪ ام (اﺧﺘﺮ ﺛﺎﺑﺖ) ﺑﻪ هﻤﺮاﻩ ﺧﺎﻧﻮادﻩ ﺑﻪ زﻧﺪان ﻋﺎدل ﺁﺑﺎد ﻣﯽ رﻓﺘﻴﻢ .ﺁﻧﭽﻪ از ﺁن
زﻣﺎن- ﺣﺪود 27 ﺳﺎل ﭘﻴﺶ- ﺑﻪ ﺧﻮﺑﯽ در ﺧﺎﻃﺮم از زﻧﺪان ﻋﺎدل ﺁﺑﺎد ﻣﺎﻧﺪﻩ اﺳﺖ دﻳﻮارهﺎ ﯼ ﺑﻠﻨﺪ -
ﺳﺎﻟﻦ و ﮐﺎﺑﻴﻦ ﻣﻼﻗﺎت - ﭼﻬﺮ ﻩ هﺎﯼ ﻣﻌﺼﻮم و روﺣﺎﻧﯽ زﻧﺪاﻧﻴﺎن ﺑﻬﺎﻳﯽ و ﺷﻮر و ﺷﻮق ﺧﺎﻧﻮادﻩ هﺎ
اﺳﺖ . (هﻤﺎﻧﻄﻮر ﮐﻪ ﻣﯽ داﻧﻴﺪﺑﻬﺎﻳﻴﺎن ﺑﻪ ﺟﺮم ﻋﻀﻮﻳﺖ و ﻓﻌﺎﻟﻴﺖ در ﺗﺸﮑﻴﻼت ﺑﻬﺎﻳﯽ در اواﻳﻞ اﻧﻘﻼب
دﺳﺘﮕﻴﺮ و در دادﮔﺎﻩ هﺎﯼ اﻧﻘﻼب اﺳﻼﻣﯽ ﺑﺮﺧﯽ ﺑﻪ ﺣﺒﺲ و ﺑﺮﺧﯽ ﺑﻪ اﻋﺪام ﻣﺤﮑﻮم ﻣﯽ ﺷﺪﻧﺪ.اﺧﺘﺮ
ﺛﺎﺑﺖ ﻳﮑﯽ ازهﻤﺎن دﻩ دﺧﺘﺮﯼ اﺳﺖ ﮐﻪ در ﺗﺎرﻳﺦ 82/3/26 در ﺷﻴﺮاز اﻋﺪام ﺷﺪ.) ﺗﺼﻮﻳﺮ ذهﻨﻴﻢ از
زﻧﺪان ﻋﺎدل ﺁﺑﺎد هﻤﻴﻦ هﺎ ﺑﻮد واﻟﺒﺘﻪ روزهﺎﯼ ﭘﺮ از اﺿﻄﺮاب و ﻧﮕﺮاﻧﯽ ﺧﺎﻧﻮادﻩ هﺎ وﻗﺘﯽ ﺧﺒﺮ اﻋﺪام
ﻋﺰﻳﺰاﻧﺸﺎن را درﻳﺎﻓﺖ ﻣﯽ ﮐﺮدﻧﺪ. ﺑﺎر هﺎ و ﺑﺎرهﺎ از زﺑﺎن ﺧﺎﻧﻮادﻩ هﺎﯼ ﺷﻬﺪا و ﻣﺴﺠﻮﻧﻴﻦ ﺑﻬﺎﻳﯽ
ﺧﺎﻃﺮات ﺁن زﻣﺎﻧﻬﺎ را ﺷﻨﻴﺪﻩ و در دﺳﺖ ﻧﻮﺷﺘﻪ هﺎﻳﺸﺎن ﺧﻮاﻧﺪﻩ ﺑﻮدم و ﺑﺎ ﺗﻤﺎم وﺟﻮد از ﺷﺮاﻓﺖ و
ﻋﺰت و ﺷﺠﺎﻋﺖ ﺁﻧﻬﺎ و اﺳﺘﻘﺎﻣﺖ ﺧﺎﻧﻮادﻩ هﺎﻳﺸﺎن درﺳﻬﺎ ﺁﻣﻮﺧﺘﻪ و ﺑﺮاﯼ داﺷﺘﻦ ﭼﻨﻴﻦ اﺳﻼف ﭘﺮ
اﻓﺘﺨﺎرﯼ ﺷﺎﮐﺮ درﮔﺎﻩ اﻟﻬﯽ ﺑﻮدم.
وﻟﯽ ﺑﺮاﻳﻢ ﺧﻴﻠﯽ دور از ذهﻦ ﺑﻮد ﮐﻪ ﺧﻮد را در ﻓﻀﺎﯼ زﻧﺪان ﻋﺎدل ﺁﺑﺎد ﺑﺒﻴﻨﻢ ﻣﺨﺼﻮﺻﺎ ﮐﻪ ﺳﻪ
ﺳﺎل و ﭼﻬﺎر ﻣﺎﻩ از دوران ﻣﺤﮑﻮﻣﻴﺖ ﺧﻮد را ﺑﻪ ﺻﻮرت زﻧﺪان اﻧﻔﺮادﯼ در ﺑﺎزداﺷﺘﮕﺎﻩ اﻃﻼﻋﺎت
ﺳﭙﺎﻩ ﮔﺬراﻧﺪﻩ ﺑﻮدم.اﻣﺎ روز 24 ﺑﻬﻤﻦ ﻣﺎﻩ 1389 ﺑﺮاﻳﻢ ﻳﮏ روز ﺑﻪ ﻳﺎد ﻣﺎﻧﺪﻧﯽ ﺧﻮاهﺪ ﺑﻮد .زﻳﺮا ﺟﻬﺖ
اداﻣﻪ دوران ﻣﺤﮑﻮﻣﻴﺖ ﺑﻪ زﻧﺪان ﻋﺎدل ﺁﺑﺎد ﻣﻨﺘﻘﻞ ﺷﺪم . هﺮﭼﻨﺪ ﻧﻤﯽ ﺗﻮاﻧﻢ اﻳﻦ ﻣﻮﺿﻮع را ﭘﻨﻬﺎن ﮐﻨﻢ
ﮐﻪ ورود ﺑﻪ ﺁن ﻣﺤﻞ و دﻳﺪن وﺿﻌﻴﺖ زﻧﺪاﻧﻴﺎن و ﻓﻀﺎﯼ زﻧﺪان ﺑﺮاﻳﻢ ﺷﻮﮎ ﺁور ﺑﻮد وﻟﯽ ﺣﺎﻻ ﮐﻪ ﭼﻨﺪ
روز از ﺁن ﺗﺎرﻳﺦ ﻣﯽ ﮔﺬرد ﻓﮑﺮ ﻣﯽ ﮐﻨﻢ ﮐﻪ ﻣﯽ ﺗﻮان ﺑﺎ ﺷﺮاﻳﻂ ﺟﺪﻳﺪ ﺧﻮد را ﺗﻄﺒﻴﻖ داد.
ﺁﻧﭽﻪ ﻗﺼﺪ دارم در اﻳﻦ ﻧﺎﻣﻪ ﺑﻨﻮﻳﺴﻢ ﺁﻧﺴﺖ ﮐﻪ ﺑﻌﻨﻮان ﻳﮏ زﻧﺪاﻧﯽ ﺑﻬﺎﻳﯽ - ﮐﻪ از ﻳﮏ زﻧﺪان ﻋﻤﻮﻣﯽ
ﺑﺮاﯼ دو روز ﻣﺮﺧﺼﯽ ﺑﻴﺮون ﺁﻣﺪﻩ اﺳﺖ - ﺷﺮاﻳﻂ و ﻣﺤﻴﻂ ﺁن ﻣﮑﺎن را ﺷﺮح دهﻢ ﺗﺎ ﺧﻮاﻧﻨﺪﮔﺎن
ﻣﺤﺘﺮم ﺑﺘﻮاﻧﻨﺪ ﺑﻬﺘﺮ و ﻋﻤﻴﻘﺘﺮ ﺷﺮاﻳﻂ زﻧﺪاﻧﻴﺎن و زﻧﺪاﻧﻬﺎﯼ ﻋﻤﻮﻣﯽ اﻳﺮان را درﮎ ﮐﻨﻨﺪ .ﺷﺎﻳﺪ اﻳﻦ
ﺁﮔﺎهﯽ ﺑﻪ هﻤﻪ ﻣﺎ ﮐﻤﮏ ﮐﻨﺪ ﺗﺎ وﻇﻴﻔﻪ و ﻣﺴﺌﻮﻟﻴﺖ ﺧﻮد را درﻗﺒﺎل ﺗﻼش ﺟﻬﺖ ﺑﻬﺒﻮد ﺷﺮاﻳﻂ و ﺁزادﯼ
هﻤﻪ زﻧﺪاﻧﻴﺎن (ﺑﻬﺎﻳﯽ و ﻏﻴﺮ ﺑﻬﺎﻳﯽ) ﺑﻪ ﻣﻨﺼﻪ ﻇﻬﻮر و ﺑﺮوز رﺳﺎﻧﻴﻢ.
زﻧﺪاﻧﯽ ﮐﻪ ﻣﻦ و 10 ﻧﻔﺮ ﺧﺎﻧﻢ دﻳﮕﺮ در ﺁن ﻣﺤﺒﻮس هﺴﺘﻴﻢ ﺗﺤﺖ ﻋﻨﻮان زﻧﺪان "راﯼ ﺑﺎز" در ﻋﺮف
زﻧﺪان هﺎﯼ ﻋﻤﻮﻣﯽ اﻳﺮان ﺷﻨﺎﺧﺘﻪ ﻣﯽ ﺷﻮد. زﻧﺪان راﯼ ﺑﺎز ﻳﻌﻨﯽ زﻧﺪاﻧﯽ ﮐﻪ ﻣﺤﺒﻮﺳﻴﻦ در ﺁن ﻃﯽ
ﮔﺬاﺷﺘﻦ ﻳﮏ وﺛﻴﻘﻪ ﻣﻠﮑﯽ در ﺣﺪود 50 ﻳﺎ ﺣﺘﯽ 100 ﻣﻴﻠﻴﻮن ﺗﻮﻣﺎن ﻣﯽ ﺗﻮاﻧﻨﺪ ﭼﻨﺪ ﺷﺐ در هﻔﺘﻪ –
ﻣﻌﻤﻮﻻ 2 ﻳﺎ 3 ﺑﺎر- را ﺑﻪ ﻣﻨﺰل ﺧﻮد ﺑﺮوﻧﺪ و روزهﺎ در ﮐﺎرﮔﺎهﻬﺎ ﯼ زﻧﺪان و ﻳﺎ ﻣﺤﻴﻂ ﺧﻮد زﻧﺪان ﺑﻪ
ﮐﺎر ﻣﺸﻐﻮل ﺑﺎﺷﻨﺪ .(ﮐﺎر هﺎﻳﯽ از ﻗﺒﻴﻞ: ﻧﻈﺎﻓﺖ – ﻧﺠﺎرﯼ – ﺑﻨﺎﻳﯽ- ﺧﻴﺎﻃﯽ - ﻗﺎﻟﯽ ﺑﺎﻓﯽ و ....) ﺑﻨﺎ ﺑﻪ
ﮔﻔﺘﻪ ﺧﻮد زﻧﺪاﻧﻴﺎن در ﻗﺒﺎل اﻳﻦ ﺷﺮاﻳﻂ زﻧﺪاﻧﯽ ﺑﺎﻳﺪ ﻣﺎهﻴﺎﻧﻪ ﺣﺪود 200 هﺰار ﺗﻮﻣﺎن ﺑﻪ ﺣﺴﺎب زﻧﺪان
وارﻳﺰ ﻧﻤﺎﻳﺪ ﮐﻪ ﺑﻌﺪا ﻧﺼﻒ اﻳﻦ ﻣﺒﻠﻎ ﺑﻪ ﺧﻮد زﻧﺪاﻧﯽ ﻋﻮدت دادﻩ ﻣﯽ ﺷﻮد . ﺑﺎ ﺗﻮﺟﻪ ﺑﻪ اﻳﻨﮑﻪ اﻳﻦ ﻣﺒﻠﻎ
ﻋﻤﻮﻣﺎ از دﺳﺘﻤﺰد هﻤﺎن ﻣﺤﻞ ﮐﺎر زﻧﺪاﻧﯽ ﭘﺮداﺧﺖ ﻣﯽ ﺷﻮد ﻣﯽ ﺗﻮان ﻓﻬﻤﻴﺪ ﮐﻪ ﭼﻘﺪر زﻧﺪاﻧﻴﺎن در
ﻣﻀﻴﻘﻪ و ﻣﺸﮑﻞ هﺴﺘﻨﺪ . هﺪف از اﻳﺠﺎد ﭼﻨﻴﻦ ﺷﺮاﻳﻄﯽ اﻳﻦ اﺳﺖ ﮐﻪ زﻧﺪاﻧﻴﺎن ﺑﺘﻮاﻧﻨﺪ ﺑﺮ ﺳﺮ ﺧﺎﻧﻮادﻩ
هﺎ و ﻓﺮزﻧﺪان ﺧﻮد ﺑﻮدﻩ و در ﺿﻤﻦ ﻣﺪت دوران ﻣﺤﮑﻮﻣﻴﺖ ﺧﻮد را هﻢ ﺑﮕﺬراﻧﻨﺪ . (ﻻزم ﺑﻪ ﺗﺬﮐﺮ
اﺳﺖ ﮐﻪ اﺳﺘﻔﺎدﻩ از زﻧﺪان راﯼ ﺑﺎز ﭘﺲ از ﻃﯽ ﮐﺮدن دورﻩ ﻣﺸﺨﺼﯽ از ﻣﺪت ﻣﺤﮑﻮﻣﻴﺖ و ﺑﺎ ﺷﺮاﻳﻂ
ﺧﺎص ﺑﻪ ﺑﺮﺧﯽ از زﻧﺪاﻧﻴﺎن ﺗﻌﻠﻖ ﻣﯽ ﮔﻴﺮد)
اﻣﺎ واﻗﻌﻴﺖ : ﺣﺪود 10 زﻧﺪاﻧﯽ زﻧﯽ ﮐﻪ در ﮐﻨﺎر ﻣﻦ هﺴﺘﻨﺪ اﻏﻠﺐ ﻣﺤﮑﻮﻣﻴﺖ ﺁﻧﻬﺎ زﻧﺪان اﺑﺪ اﺳﺖ ﮐﻪ
ﭘﺲ از ﻃﯽ ﭼﻨﺪﻳﻦ ﺳﺎل از دوران ﻣﺤﮑﻮﻣﻴﺖ ﺣﺎل ﺗﻮاﻧﺴﺘﻪ اﻧﺪ ﺑﺎ ﺷﺮاﻳﻄﯽ ﮐﻪ در ﻓﻮق ﺁﻣﺪ در زﻧﺪان
راﯼ ﺑﺎز ﻗﺮار ﺑﮕﻴﺮﻧﺪ. ﺟﺮم ﺁﻧﻬﺎ ﻓﺮوﺧﺘﻦ ﻣﻮاد ﻣﺨﺪر ﺑﻮدﻩ اﺳﺖ . اﻏﻠﺐ ﺁﻧﻬﺎ از هﻤﺴﺮاﻧﺸﺎن ﮐﻪ ﺁﻧﻬﺎ
ﻧﻴﺰ ﻣﻌﺘﺎد و ﻳﺎ ﻓﺮوﺷﻨﺪﻩ ﻣﻮاد ﻣﺨﺪر ﺑﻮدﻩ اﻧﺪ ﺟﺪا ﺷﺪﻩ و ﺧﻮدﺷﺎن ﺳﺮ ﭘﺮﺳﺖ ﻓﺮزﻧﺪان ﺧﻮد هﺴﺘﻨﺪ .
ﺳﻦ ﺁﻧﻬﺎ ﺑﻴﻦ 25 ﺗﺎ 60 ﺳﺎل اﺳﺖ . ﻓﺮزﻧﺪان ﮐﻮدﮎ و ﻧﻮﺟﻮان ﺁﻧﻬﺎ ﺗﺎ ﭘﻴﺶ از اﻳﻦ ﮐﻪ ﻣﺎدراﻧﺸﺎن در
زﻧﺪان ﺑﺴﺘﻪ ﺑﻮدﻧﺪ ﺑﻴﺸﺘﺮ ﺗﺤﺖ ﺳﺮ ﭘﺮﺳﺘﯽ ﺑﻬﺰﻳﺴﺘﯽ و ﻳﺎ ﺑﺴﺘﮕﺎن ﻧﺰدﻳﮏ ﻗﺮار داﺷﺘﻨﺪ. هﺮ ﮐﺲ ﺑﺎ دﻗﺖ
ﺑﻪ ﺣﺮﻓﻬﺎﯼ ﺁﻧﻬﺎ ﮔﻮش ﺑﺪهﺪ اﻧﺼﺎﻓﺎ ﻧﻤﯽ ﺗﻮاﻧﺪ اﻳﻦ اﻓﺮاد را ﺑﻪ ﺗﻨﻬﺎ ﻳﯽ ﻣﻘﺼﺮﺑﺪاﻧﺪ. ﺷﺎﻳﺪ اﮔﺮ ﻣﺤﻴﻂ
اﺟﺘﻤﺎﻋﯽ ﻧﺴﺒﺘﺎ ﺳﺎﻟﻢ - ﺁﻣﻮزش و ﭘﺮورش ﺗﻘﺮﻳﺒﺎ ﺻﺤﻴﺢ - اﻣﻨﻴﺖ ﻣﺎﻟﯽ و ﺷﻐﻠﯽ – اﻧﺪﮎ ﺣﻤﺎﻳﺖ
ﻋﺎﻃﻔﯽ ﺧﺎﻧﻮادﻩ و ﺟﺎﻣﻌﻪ و ... ﺑﺮاﻳﺸﺎن ﻣﻘﺪور ﺑﻮد هﺮﮔﺰ ﺁﻧﻬﺎ ﻣﺮﺗﮑﺐ ﺟﺮم ﻧﻤﯽ ﺷﺪﻧﺪ و ﺑﻬﺘﺮﻳﻦ
ﺳﺎﻟﻬﺎﯼ زﻧﺪﮔﯽ ﺧﻮد و ﺷﺎﻳﺪ هﻤﻪ ﺁن را در اﻳﻦ ﻣﮑﺎن ﻧﻤﯽ ﮔﺬراﻧﺪﻧﺪ.
ﺑﺎ ﻳﮏ ﻧﮕﺎﻩ اﺟﻤﺎﻟﯽ در وﺿﻌﻴﺖ اﻳﻦ زﻧﺎن ﻣﯽ ﺗﻮان ﻣﺘﻮﺟﻪ ﺷﺪ ﮐﻪ ﺷﺮاﻳﻂ ﺳﺨﺖ زﻧﺪﮔﯽ ﻓﺮدﯼ و
اﺟﺘﻤﺎﻋﯽ ﺳﺒﺐ ﺷﺪﻩ ﺗﺎ اﻳﻦ زﻧﺪاﻧﻴﺎن ﺑﺴﻴﺎرﯼ از ﺻﻔﺎت ﻧﻴﮏ اﻧﺴﺎﻧﯽ ﺧﻮد را ﺑﻪ اﺟﺒﺎر ﻓﺪاﯼ ﺣﻔﻆ
زﻧﺪﮔﯽ ﺧﻮد و ﻓﺮزﻧﺪان و ﮐﺴﺐ درﺁﻣﺪ ﮐﻨﻨﺪ . ﻓﮑﺮ ﻣﯽ ﮐﻨﻢ ﻣﯽ ﺷﻮد ﺑﺎ ﺗﻤﺎم وﺟﻮد درﮎ ﮐﺮد ﮐﻪ ﺣﻔﻆ
ﺧﺼﺎﻳﺺ روﺣﺎﻧﯽ و ﺷﺮاﻓﺖ اﻧﺴﺎﻧﯽ در ﺷﺮاﻳﻂ ﺳﺨﺖ زﻧﺪﮔﯽ ﭼﻘﺪر اﻣﺘﺤﺎن ﺳﺨﺘﯽ اﺳﺖ. ﻣﻄﻤﺌﻨﺎ
هﻴﭽﮑﺲ ﻧﻤﯽ ﺗﻮاﻧﺪ ﺗﺎ در ﺷﺮاﻳﻂ ﺁﻧﻬﺎ ﻗﺮار ﻧﮕﺮﻓﺘﻪ در ﺑﺎرﻩ ﺁﻧﻬﺎ ﻗﻀﺎوﺗﯽ ﺑﮑﻨﺪ.ﺷﺮاﻳﻄﯽ ﮐﻪ ﻧﻪ ﺗﻨﻬﺎ از
ﺧﺎﻧﻮادﻩ ﺧﻮد ﻃﺮد ﺷﺪﻩ اﻧﺪ ﺑﻠﮑﻪ ﺟﺎﻣﻌﻪ و ﻣﺴﺌﻮﻟﻴﻦ ﺁن ﻧﻴﺰ ﺑﺎ ﺁﻧﻬﺎ رﻓﺘﺎر ﻣﻨﺎﺳﺒﯽ ﻧﺪارد.
ﺗﺼﻮر ﮐﻨﻴﺪ ﻓﻀﺎﻳﯽ ﮐﻪ اﻳﻦ زﻧﺪاﻧﻴﺎن در ﺁن هﺴﺘﻨﺪ ﻳﮏ ﺁﺷﭙﺰﺧﺎﻧﻪ ﻗﺪﻳﻤﯽ اﺳﺖ ﮐﻪ ﻓﻘﻂ ﻳﮏ ﺳﻮم ﺁن ﻗﺎﺑﻞ
اﺳﺘﻔﺎدﻩ اﺳﺖ و ﺑﻘﻴﻪ ﺁن را دﺳﺘﮕﺎهﻬﺎﯼ ﺟﻮراب ﺑﺎﻓﯽ و ﺗﺮﻳﮑﻮ ﺑﺎﻓﯽ اﺷﻐﺎل ﮐﺮدﻩ اﺳﺖ . (اﻳﻦ دﺳﺘﮕﺎهﻬﺎ
ﺟﻬﺖ اﺷﺘﻐﺎل زاﻳﯽ ﺑﺮاﯼ زﻧﺪاﻧﻴﺎن ﺧﺮﻳﺪارﯼ ﺷﺪﻩ وﻟﯽ ﻣﺪﺗﻬﺎ اﺳﺖ ﮐﻪ هﻤﮕﯽ ﺁﻧﻬﺎ ﺧﺮاب ﺷﺪﻩ و اﺣﺘﻴﺎج
ﺑﻪ ﺗﻌﻤﻴﺮ دارد). ﻗﺴﻤﺘﯽ از ﺳﻘﻒ هﻢ ﺑﻪ ﺻﻮرت ﻧﻴﻤﻪ ﺑﺎز اﺳﺖ ﮐﻪ ﺑﺮاﯼ ﺑﻴﺮون رﻓﺘﻦ و ﺗﻌﻮﻳﺾ هﻮاﯼ
ﺁﺷﭙﺰﺧﺎﻧﻪ اﺳﺘﻔﺎدﻩ ﻣﯽ ﺷﺪﻩ و ﺣﺎﻻ ﺣﻘﻴﺘﻘﺘﺎ ﻳﮏ ﻣﺸﮑﻞ اﺳﺎﺳﯽ ﺷﺪﻩ ﭼﻮن در اﻳﻦ هﻮاﯼ ﺳﺮد زﻣﺴﺘﺎن از
ﻓﻀﺎ هﺎﯼ ﺑﺎز ﺑﺎد ﺳﺮد ﻣﯽ وزد و ﻣﻮﻗﻊ ﺑﺎران هﻢ ﺗﻤﺎم ﮐﻒ ﺳﻠﻮل ﭘﺮ از ﺁب ﺑﺎران ﻣﯽ ﺷﻮد ﮐﻪ ﺑﺎﻳﺪ
ﻣﺮﺗﺒﺎ ﺑﺎ ﺟﺎرو ﺁب ﺑﺎران را ﺑﻪ ﻃﺮف ﭼﺎﻩ ﮐﻨﺎر ﺳﻠﻮل ﺟﺎرو ﻧﻤﻮد ﺗﺎ ﻣﺤﻞ ﻧﺸﺴﺘﻦ و ﺧﻮاﺑﻴﺪن زﻧﺪاﻧﻴﺎن
ﻣﺮﻃﻮب ﻧﺸﻮد. ﮐﻒ ﺳﻠﻮل از ﮐﺎﺷﯽ ﭘﻮﺷﻴﺪﻩ ﺷﺪﻩ ﮐﻪ ﻳﮏ ﻣﻮﮐﺖ ﮐﻮﭼﮏ ﺣﺪود ﻳﮏ ﺳﻮم ﺁن را ﭘﻮﺷﺎﻧﺪﻩ
اﺳﺖ . ﺗﻌﺪادﯼ ﭘﺘﻮﻣﻮﺟﻮد اﺳﺖ ﮐﻪ ﻋﻠﯽ اﻟﻘﺎﺋﺪﻩ ﺑﺎﻳﺪ ﺑﻪ هﺮ زﻧﺪاﻧﯽ 3 ﭘﺘﻮ ﺗﻌﻠﻖ ﮔﻴﺮد ﮐﻪ ﭼﻨﻴﻦ اﺗﻔﺎﻗﯽ
ﻧﻤﯽ اﻓﺘﺪ و اﮐﺜﺮا ﻳﮏ ﻳﺎ دو ﭘﺘﻮ ﺑﻴﺸﺘﺮ ﻧﻤﯽ ﺗﻮاﻧﻨﺪ داﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﻨﺪ .و ﺑﺎ وﺟﻮد ﺑﺎد ﺳﺮدﯼ ﮐﻪ از ﺳﻘﻒ ﻣﯽ
وزد و ﺳﺮﻣﺎﯼ ﮐﻒ ﺳﻠﻮل ﺣﻘﻴﻘﺘﺎ ﺷﺮاﻳﻂ دﺷﻮار ﺗﺮ ﻣﯽ ﺷﻮد. دﻳﻮارهﺎﯼ ﺳﻠﻮل از ﮐﺎﺷﯽ ﭘﻮﺷﻴﺪﻩ ﺷﺪﻩ
ﮐﻪ ﺧﻮد اﻳﻦ ﻣﻄﻠﺐ ﺑﻪ ﺳﺮﻣﺎﯼ ﺑﻴﺸﺘﺮﻓﻀﺎ ﮐﻤﮏ ﻣﯽ ﮐﻨﺪ . در اﻳﻦ ﺳﻠﻮل ﻳﮏ ﺗﻮاﻟﺖ در ﺧﻮد اﺗﺎق اﺳﺖ
ﮐﻪ ﺗﻬﻮﻳﻪ هﻮا ﻧﺪارد و اﻟﺒﺘﻪ ﺑﺮاﯼ ﺗﺨﻠﻴﻪ ﭼﺎﻩ هﻢ ﺁب ﺑﻪ اﻧﺪازﻩ ﮐﺎﻓﯽ ﻧﻴﺴﺖ . ﺣﻤﺎم در اﻳﻦ ﺳﻠﻮل وﺟﻮد
ﻧﺪارد و زﻧﺪاﻧﻴﺎن ﺑﺮاﯼ اﺳﺘﺤﻤﺎم از ﻳﮏ ﺷﻠﻨﮓ ﻧﺴﺒﺘﺎ ﺑﻠﻨﺪ اﺳﺘﻔﺎدﻩ ﻣﯽ ﮐﻨﻨﺪ ﮐﻪ ﺁﻧﺮا ﺑﻪ ﺷﻴﺮ ﻇﺮف ﺷﻮﻳﯽ
وﺻﻞ ﻣﯽ ﮐﻨﻨﺪ و ﻳﮏ ﻧﻔﺮ ﺷﻠﻨﮓ را ﻣﯽ ﮔﻴﺮد ﺗﺎ دﻳﮕﺮﯼ اﺳﺘﺤﻤﺎم ﮐﻨﺪ .
اﻳﻦ در ﺷﺮاﻳﻄﯽ اﺳﺖ ﮐﻪ ﺳﺎﻳﺮ زﻧﺪاﻧﻴﺎن در دو ﻳﺎ ﺳﻪ ﻗﺪﻣﯽ او ﻧﺸﺴﺘﻪ اﻧﺪ . ﺁب ﻧﺎﺷﯽ از ﺷﺴﺘﺸﻮﯼ
ﻇﺮوف و اﺳﺘﺤﻤﺎم در ﮐﻒ ﺳﻠﻮل ﺟﺎرﯼ ﻣﯽ ﺷﻮد و ﺑﺎ ﻳﮏ ﺟﺎرو ﺑﺎﻳﺪ ﺁﻧﺮا ﺑﻪ ﻃﺮف ﭼﺎﻩ ﮐﻨﺎر ﺳﻠﻮل
هﺪاﻳﺖ ﮐﺮد . وﺿﻌﻴﺖ ﺑﺴﻴﺎر ﻧﺎ ﻣﻨﺎﺳﺐ ﺑﻬﺪاﺷﺖ ﺣﻘﻴﻘﺘﺎ ﻧﮕﺮان ﮐﻨﻨﺪﻩ اﺳﺖ . ﭼﻮن در اﻳﻦ ﺳﻠﻮل از ﻧﻮر
ﺁﻓﺘﺎب ﺧﺒﺮﯼ ﻧﻴﺴﺖ و زﻧﺪاﻧﻴﺎن هﻮاﺧﻮرﯼ ﻧﺪارﻧﺪ و ﺗﻬﻮﻳﻪ هﻮا هﻢ ﺻﻮرت ﻧﻤﯽ ﮔﻴﺮد ﺑﻨﺎﺑﺮاﻳﻦ ﻣﯽ
ﺗﻮان ﺗﺼﻮر ﮐﺮد ﮐﻪ رﻃﻮﺑﺖ و ﺁﻟﻮدﮔﯽ هﻮا ﭼﻘﺪر ﺳﻼﻣﺖ زﻧﺪاﻧﻴﺎن را ﺗﻬﺪﻳﺪ ﻣﯽ ﮐﻨﺪ . زﻧﺪاﻧﻴﺎن
ﺗﻌﺮﻳﻒ ﮐﺮدﻧﺪ ﮐﻪ ﺗﺎ ﭼﻨﺪ ﻣﺎﻩ ﭘﻴﺶ ﮐﻪ ﻣﺤﮑﻮﻣﻴﺖ ﺧﻮد را ﺑﻪ ﺻﻮرت زﻧﺪان ﺑﺴﺘﻪ ﻣﯽ ﮔﺬراﻧﺪﻧﺪ ﺑﺮاﯼ
ﻣﺪت 4 ﺳﺎل در هﻤﻴﻦ ﺳﻠﻮل ﺑﺎ هﻤﻴﻦ وﺿﻌﻴﺖ زﻧﺪﮔﯽ ﻣﯽ ﮐﺮدﻧﺪ و اﻟﺒﺘﻪ ﺁن ﻣﻮﻗﻊ ﭼﻮن وﺳﻂ
ﺁﺷﭙﺰﺧﺎﻧﻪ ﻳﮏ ﺟﻮﯼ رد ﻣﯽ ﺷﺪﻩ هﻤﻴﺸﻪ در ﺳﻠﻮل ﻣﻮﺷﻬﺎﯼ ﺑﺰرگ ﺗﺮدد ﻣﯽ ﮐﺮدﻧﺪ ﮐﻪ ﻣﻮﻗﻊ ﺧﻮاب
ﺑﺮاﻳﺸﺎن زﺣﻤﺖ اﻳﺠﺎد ﻣﯽ ﮐﺮدﻩ اﺳﺖ و اﻟﺒﺘﻪ ﻣﻮاد ﻏﺬاﻳﯽ ﺁﻧﻬﺎ و ﻟﺒﺎﺳﻬﺎﻳﺸﺎن هﻢ از ﺁﺳﻴﺐ ﻣﻮﺷﻬﺎ در
اﻣﺎن ﻧﺒﻮدﻩ اﺳﺖ .اﻟﺒﺘﻪ اﻳﻦ ﺟﻮﯼ در ﺣﺎل ﺣﺎﺿﺮ ﺑﺎ ﻳﮏ ﺻﻔﺤﻪ ﻓﻠﺰﯼ ﭘﻮﺷﺎﻧﺪﻩ ﺷﺪﻩ اﺳﺖ. اﻳﻦ زﻧﺪاﻧﻴﺎن
در ﺁن ﻣﻮﻗﻊ در ﻃﻮل روز ﭘﺸﺖ دار ﻗﺎﻟﯽ ﺑﻮدﻧﺪ و ﻗﺎﻟﯽ ﺑﺎﻓﯽ ﻣﯽ ﮐﺮدﻧﺪ و ﺑﻨﺎ ﺑﻪ ﮔﻔﺘﻪ ﺧﻮدﺷﺎن دﺳﺖ
ﻣﺰد ﺑﺴﻴﺎر ﮐﻤﯽ درﻳﺎﻓﺖ ﻣﯽ ﮐﺮدﻧﺪ ﮐﻪ اﻏﻠﺐ ﺑﺮاﯼ ﺧﺮﻳﺪ ﺻﺎﺑﻮن و ﺷﺎﻣﭙﻮ و ﻟﻮازم ﺑﻬﺪاﺷﺘﯽ و ﻳﺎ ﮐﻤﯽ
ﺧﻮراﮐﯽ و ﻳﺎ ﭘﻮﺷﺎﮎ از ﺁن اﺳﺘﻔﺎدﻩ ﻣﯽ ﮐﺮدﻩ اﻧﺪ و ﻳﺎ ﻣﻘﺪارﯼ از ﺁﻧﺮا ﺑﺮاﯼ ﻣﺨﺎرج ﻓﺮزﻧﺪاﻧﺸﺎن ﺑﻪ
ﺑﻬﺰﻳﺴﺘﯽ و ﻳﺎ ﺧﺎﻧﻮادﻩ ﻣﯽ دادﻩ اﻧﺪ.
ﻣﺘﺎﺳﻔﺎﻧﻪ در اﻳﻦ ﺳﻠﻮل زﻧﺪاﻧﻴﺎن از ﺳﻪ وﻋﺪﻩ ﻏﺬاﻳﯽ ﺑﻴﺸﺘﺮ اوﻗﺎت ﻣﺤﺮوم هﺴﺘﻨﺪ و ﭼﻮن اﻣﮑﺎن ﺧﺮﻳﺪ
هﻢ ﺑﺮاﯼ ﺁﻧﻬﺎ ﻧﻴﺴﺖ ﻣﯽ ﺗﻮان درﮎ ﮐﺮد ﮐﻪ ﮔﺮﺳﻨﮕﯽ ﺧﻮدش ﭼﻘﺪر ﺑﺎﻋﺚ اﻳﺠﺎد ﻣﺸﮑﻼت رﻓﺘﺎرﯼ در
ﺑﻴﻦ ﺁﻧﻬﺎ ﻣﯽ ﺷﻮد .ﻧﻪ ﺗﻨﻬﺎ ﻧﺒﻮد ﻏﺬاﯼ ﮐﺎﻓﯽ و ﻣﻨﺎﺳﺐ ﺑﻠﮑﻪ ﻧﺒﻮد ﺗﻠﻮﻳﺰﻳﻮن – رادﻳﻮ – روزﻧﺎﻣﻪ و ﻣﺠﻠﻪ
و ﻳﺎ ﻣﺸﻐﻮﻟﻴﺖ هﺎﯼ دﻳﮕﺮ از اﻳﻦ دﺳﺖ ﮐﻪ ﻣﯽ ﺗﻮاﻧﺪ در ﭘﺮ ﮐﺮدن اوﻗﺎت زﻧﺪاﻧﻴﺎن ﻣﻮﺛﺮ ﺑﺎﺷﺪ ﺧﻮد
ﻋﻠﺖ دﻳﮕﺮﯼ اﺳﺖ ﺑﺮاﯼ اﻳﺠﺎد ﻣﺸﮑﻼت دﻳﮕﺮ. در اﻳﻦ ﭼﻨﺪ روز ﺗﻌﺪادﯼ از زﻧﺪاﻧﻴﺎن ﮐﻪ ﺑﺎ ﺧﻮد
ﺳﻴﮕﺎر و ﻣﻮاد ﻣﺨﺪر ﺑﻪ ﺳﻠﻮل ﺁوردﻩ ﺑﻮدﻧﺪ ﺗﻨﺒﻴﻪ ﺷﺪﻩ و ﺑﻪ هﻤﺮا ﺁﻧﻬﺎ هﻢ ﺳﺎﻳﺮ زﻧﺪاﻧﻴﺎن ﺗﻨﺒﻴﻪ و ﻣﻤﻨﻮع
اﻟﺨﺮوج ﺷﺪﻧﺪ. اﻳﻦ ﺗﻨﺒﻴﻪ در ﺷﺮاﻳﻄﯽ ﺻﻮرت ﮔﺮﻓﺖ ﮐﻪ زﻧﺪاﻧﻴﺎن ﻣﻌﺘﺎد ﺑﺪون اﺳﺘﻔﺎدﻩ از هﻴﭻ داروﻳﯽ
ﺑﺎﻳﺪ ﺗﺮﮎ اﻋﺘﻴﺎد ﻣﯽ ﮐﺮدﻧﺪ . وﻗﺘﯽ در ﺷﺮاﻳﻂ ﺑﺪ ﺣﺎﻟﯽ ﺁﻧﻬﺎ از ﻣﺴﺌﻮﻟﻴﻦ ﺗﻘﺎﺿﺎ ﺷﺪ ﺗﺎ ﺑﻪ ﺑﻬﺪارﯼ ﻣﻨﺘﻘﻞ
ﺷﻮﻧﺪ و ﻳﺎ دارو درﻳﺎﻓﺖ ﮐﻨﻨﺪ ﺑﻪ اﻳﻦ ﻣﻮﺿﻮع هﻴﭻ ﺗﻮﺟﻬﯽ ﻧﺸﺪ و ﺁﻧﻬﺎ را ﻣﺴﺘﺤﻖ ﭼﻨﻴﻦ وﺿﻌﯽ
داﻧﺴﺘﻨﺪ.
اﻳﻦ ﭼﻨﺪ روز ﻧﻪ ﺗﻨﻬﺎ ﺁﻧﻬﺎ ﺑﻠﮑﻪ ﺑﻪ هﻤﻪ زﻧﺪاﻧﻴﺎن ﺳﺨﺖ ﮔﺬﺷﺖ ﭼﻮن در اﺛﺮ ﻋﻮارض ﻧﺎﺷﯽ از ﺗﺮﮎ
ﻣﻮاد ﺁﻧﻬﺎ ﻟﺮز ﻣﯽ ﮐﺮدﻧﺪ و ﺑﻨﺎﺑﺮاﻳﻦ ﺑﻪ ﭘﺘﻮﯼ اﺿﺎﻓﻪ ﺗﺮ اﺣﺘﻴﺎج داﺷﺘﻨﺪ و ﻳﺎ در اﺛﺮ ﺑﻬﻢ ﺧﻮردن ﺣﺎﻟﺸﺎن
ﭘﺘﻮ هﺎ ﺁﻟﻮدﻩ ﻣﯽ ﺷﺪ و ﺑﻨﺎ ﺑﺮاﻳﻦ از ﺗﻌﺪا ﭘﺘﻮ هﺎ هﻢ ﮐﻢ ﻣﯽ ﺷﺪ . اﺣﺘﻴﺎج ﺑﻪ اﺳﺘﺤﻤﺎم داﺷﺘﻨﺪ ﺗﺎ درد هﺎﯼ
ﻣﻔﺼﻠﯽ ﺁﻧﻬﺎ ﮐﻢ ﺷﻮد و اﻳﻦ در ﺣﺎﻟﯽ ﺑﻮد ﮐﻪ ﺑﺎﻳﺪ ﺑﺎ هﻤﺎن وﺿﻌﻴﺘﯽ ﮐﻪ در ﺑﺎﻻ ذﮐﺮ ﺷﺪ در ﺳﺮﻣﺎ ﺑﺪون
داﺷﺘﻦ ﻟﺒﺎس اﺿﺎﻓﯽ اﺳﺘﺤﻤﺎم ﮐﻨﻨﺪ . ﺑﻪ دارو و ﻣﺴﮑﻦ اﺣﺘﻴﺎج داﺷﺘﻨﺪ ﮐﻪ در اﺧﺘﻴﺎرﺷﺎن ﻗﺮار ﻧﻤﯽ
ﮔﺮﻓﺖ. ﺷﺎﻳﺪ دور از ذهﻦ ﻧﺒﺎﺷﺪ ﺑﺮﺧﯽ از زﻧﺪاﻧﻴﺎن ﺗﺤﻤﻞ اﻳﻦ ﺷﺮاﻳﻂ را ﻧﺪاﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﻨﺪ و ﺑﻨﺎﺑﺮاﻳﻦ ﺑﺎ اﻳﻦ
اﻓﺮاد هﻤﮑﺎرﯼ ﻧﮑﻨﻨﺪ و ﻳﺎ ﺣﺘﯽ ﺑﻪ ﺳﺮزﻧﺶ ﺁﻧﻬﺎ و.... ﺑﭙﺮدازﻧﺪ . وﺿﻴﻌﺖ ﺁﻧﻬﺎ و ﺳﺎﻳﺮ زﻧﺪاﻧﻴﺎن ﮐﻪ
ﺑﺸﺪت ﻧﮕﺮان ﻓﺮزﻧﺪاﻧﺸﺎن ﺑﻮدﻧﺪ ﺷﺮاﻳﻂ را ﺑﻴﺸﺘﺮ و ﺑﻴﺸﺘﺮ ﺳﺨﺖ ﻣﯽ ﮐﺮد.
ﺁﻧﭽﻪ در ﺗﻤﺎم اﻳﻦ ﭼﻨﺪ روز درﻳﺎﻓﺖ ﮐﺮدم اﻳﻦ اﺳﺖ ﮐﻪ اﻧﮕﺎر رﻓﺘﺎر اﻧﺴﺎﻧﯽ ﺑﺎ زﻧﺪاﻧﻴﺎن ﻓﺮاﻣﻮش ﺷﺪﻩ و
ﻣﯽ ﺷﻮد ﮔﻔﺖ ﮐﻪ ﺗﻘﺮﻳﺒﺎ ﺣﻘﻮق زﻧﺪاﻧﯽ ﻧﺎدﻳﺪﻩ ﮔﺮﻓﺘﻪ ﻣﯽ ﺷﻮد و زﻧﺪاﻧﯽ را ﺑﻪ دﻟﻴﻞ ﺟﺮﻣﯽ ﮐﻪ اﻧﺠﺎم دادﻩ
ﻣﺴﺘﺤﻖ هﺮ ﮔﻮﻧﻪ رﻓﺘﺎرﯼ ﻣﯽ داﻧﻨﺪ. و ﺑﻨﺎ ﺑﺮاﻳﻦ دور از ذهﻦ ﻧﺨﻮاهﺪ ﺑﻮد ﮐﻪ زﻧﺪاﻧﻴﺎن ﺑﻪ ﺧﺎﻃﺮ
اﺧﺘﻼﻓﺎﺗﯽ ﮐﻪ در ﺑﻴﻨﺸﺎن ﭘﻴﺶ ﻣﯽ ﺁﻳﺪ و ﻳﺎ ﺑﻪ دﺳﺖ ﺁوردن ﻣﻮﻗﻌﻴﺖ ﺑﻬﺘﺮ و ﻳﺎ ... ﺑﻪ راﺣﺘﯽ ﺗﺼﻤﻴﻢ
ﺑﮕﻴﺮﻧﺪ ﮐﻪ ﺑﻼﻳﯽ ﺳﺮ ﻳﮑﯽ از هﻤﺒﻨﺪان ﺧﻮد ﺑﻴﺎورﻧﺪ .و ﻣﯽ ﺗﻮان ﺣﺪس زد ﮐﻪ ﮐﺴﯽ هﻢ ﻣﺴﺌﻮﻟﻴﺖ
اﻳﻨﮕﻮﻧﻪ اﺗﻔﺎﻗﺎت را ﺑﺮ ﻋﻬﺪﻩ ﻧﺨﻮاهﺪ ﮔﺮﻓﺖ . دﺳﺘﻪ ﺑﻨﺪﯼ – ﺗﻤﺴﺨﺮ – ﻋﺪم هﻤﮑﺎرﯼ و دﻟﺴﻮزﯼ وﻋﺪم
رﻋﺎﻳﺖ ﺣﺎل دﻳﮕﺮان در ﻣﻮﻗﻊ ﺧﻮردن و ﺧﻮاﺑﻴﺪن و ﻳﺎ اﺳﺘﻔﺎدﻩ از اﻣﮑﺎﻧﺎت ﺑﺴﻴﺎر ﻣﺤﺪود ﺳﻠﻮل و ...
از دﻳﮕﺮ ﻣﺴﺎﺋﻠﯽ اﺳﺖ ﮐﻪ زﻧﺪاﻧﻴﺎن ﺑﺎ ﺁن دﺳﺖ ﺑﻪ ﮔﺮﻳﺒﺎن هﺴﺘﻨﺪ.ﺑﻨﺎ ﺑﺮاﻳﻦ ﻣﯽ ﺗﻮان ﺧﻮب ﻓﻬﻤﻴﺪ ﮐﻪ
ﺁﻧﭽﻪ ﺣﺎﺻﻞ اﻳﻦ زﻧﺪاﻧﻴﺎن از دوران ﻣﺤﮑﻮﻣﻴﺖ اﺳﺖ ﭼﻴﺰﯼ ﺟﺰ ﺁﺳﻴﺐ هﺎﯼ ﻋﻤﻴﻖ روﺣﯽ و رﻓﺘﺎرﯼ
و ﻣﺸﮑﻼت اﺧﻼﻗﯽ ﻧﻴﺴﺖ.
ﺑﻪ دور ازاﺳﺘﻘﺎﻣﺖ زﻧﺪاﻧﻴﺎن ﺑﻬﺎﻳﯽ ﮐﻪ ﺑﺎ هﺪف ﺑﻠﻨﺪ و روح اﻳﻤﺎﻧﯽ ﺧﻮد ﻧﻪ ﺗﻨﻬﺎ اﻳﻦ ﺷﺮاﻳﻂ را ﺑﺮاﯼ
ﺧﻮد هﻤﻮار ﻣﯽ ﮐﻨﻨﺪ و ﺑﺮاﯼ ﺳﺎﻳﺮ زﻧﺪاﻧﻴﺎن ﻧﻴﺰ ﺑﺮﮐﺖ و رﺣﻤﺖ هﺴﺘﻨﺪ، ﺑﻨﻈﺮ ﻣﯽ رﺳﺪ ﮐﻪ ﺑﺎﻳﺪ ﺑﺮاﯼ
رﻓﻊ ﻣﺸﮑﻼت و ﺑﻬﺒﻮد ﺷﺮاﻳﻂ هﻤﻪ زﻧﺪاﻧﻴﺎن (ﺑﻬﺎﻳﯽ و ﻏﻴﺮ ﺑﻬﺎﻳﯽ) اﻗﺪاﻣﯽ ﻧﻤﻮد. ﺷﺎﻳﺪ اﻳﻦ ﻳﮑﯽ از
ﻣﻮﻗﻌﻴﺖ هﺎ و ﻓﺮﺻﺖ هﺎﻳﯽ اﺳﺖ ﮐﻪ ﺟﺎﻣﻌﻪ ﺑﻬﺎﻳﯽ ﮐﺴﺐ ﮐﺮدﻩ ﺗﺎ ﺑﺎ ﻣﺸﻮرت و ارﺗﺒﺎط ﺑﺎ اوﻟﻴﺎﯼ اﻣﻮر
– دﺳﺘﮕﺎﻩ ﻗﻀﺎﻳﯽ و ﻣﺪدﮐﺎران اﺟﺘﻤﺎﻋﯽ و ... ﺑﺮاﯼ ﺧﺪﻣﺖ ﺑﻪ هﻤﻮﻃﻨﺎن ﺧﻮد ﻗﻴﺎم ﻧﻤﺎﻳﺪ.
ﺗﺤﻘﻴﻘﺎ اﻳﻦ ﺷﺮاﻳﻂ ﻧﻪ ﺗﻨﻬﺎ در زﻧﺪان ﻋﺎدل ﺁﺑﺎد ﮐﻪ در هﻤﻪ زﻧﺪاﻧﻬﺎﯼ اﻳﺮان وﺟﻮد دارد .
ﺧﻴﻠﯽ ﻣﺎﻳﻠﻢ ﻳﺎد ﮐﻨﻢ از زﻧﺪاﻧﻴﺎن ﺑﻬﺎﻳﯽ ﻣﺸﻬﺪ رزﻳﺘﺎ واﺛﻘﯽ - ﺳﻴﻤﻴﻦ ﻗﺪﻳﺮﯼ - ﺟﻼﻳﺮ وﺣﺪت و هﻮﻣﻦ
ﺑﺨﺖ ﺁور و... ﮐﻪ ﺣﺘﻤﺎ در اﻳﻦ ﺷﺮاﻳﻂ روزهﺎﯼ ﺳﺨﺘﯽ را ﻣﺎهﻬﺎ اﺳﺖ ﮐﻪ ﻣﯽ ﮔﺬراﻧﻨﺪ و هﻤﭽﻨﻴﻦ
زﻧﺪاﻧﻴﺎن ﮐﺮج ﻓﺮﻳﺒﺎ ﮐﻤﺎل ﺁﺑﺎدﯼ - ﻣﻬﻮش ﺛﺎﺑﺖ - ﺳﻌﻴﺪ رﺿﺎﻳﯽ و ﻋﻔﻴﻒ ﻧﻌﻴﻤﯽ و ...ﮐﻪ در ﻣﻴﺎﻧﺴﺎﻟﯽ
ﺣﻘﻴﻘﺘﺎ ﺗﺤﻤﻞ اﻳﻦ ﺷﺮاﻳﻂ ﺑﺮاﻳﺸﺎن ﺳﺨﺖ ﺗﺮ اﺳﺖ و ﻳﺎ ﻣﻬﺮان ﺑﻨﺪﯼ ﮐﻪ در ﺣﺎل ﺣﺎﺿﺮ در زﻧﺪان ﺧﺎش
ﺗﺒﻌﻴﺪ اﺳﺖ .ﻧﻮﻳﺪ ﺧﺎﻧﺠﺎﻧﯽ - ﺳﻤﺎ ﻧﻮراﻧﯽ - ﻧﻴﻤﺎ ﺣﻘﺎر و هﻤﻪ ﮐﺴﺎﻧﻴﮑﻪ ﺑﺮاﻳﺸﺎن در دادﮔﺎ هﻬﺎﯼ اﻳﺮان
ﻣﺤﮑﻮﻣﻴﺖ ﺣﺒﺲ ﺗﻌﺰﻳﺮﯼ دادﻩ ﺷﺪﻩ و ﻣﻨﺘﻈﺮ اﺟﺮاﯼ ﺣﮑﻢ ﺧﻮد هﺴﺘﻨﺪ ﺗﺎ وارد اﻳﻦ زﻧﺪاﻧﻬﺎ ﺷﻮﻧﺪ –
ﻓﺮاﻣﻮش ﻧﮑﻨﻴﻢ ﮐﻪ هﻤﻪ اﻳﻦ اﻓﺮاد ﺑﻪ ﻋﻠﺖ ﺧﺪﻣﺖ ﺑﻪ هﻤﻮﻃﻨﺎن و ﻳﺎ دﻓﺎع از ﺣﻘﻮق ﺷﻬﺮوﻧﺪﯼ وﻳﺎ ﺑﻪ
ﻋﻠﺖ ﺗﺒﻠﻴﻎ دﻳﺎﻧﺖ ﺑﻬﺎﻳﯽ ﻣﺤﮑﻮم ﺑﻪ ﺣﺒﺲ ﺗﻌﺰﻳﺮﯼ ﺷﺪﻩ اﻧﺪ - وﻋﺰﻳﺰ ﺗﺮ از هﻤﻪ ﻳﺎدﯼ ﻣﯽ ﮐﻨﻢ از
ﺧﺎﻧﻮادﻩ ﻳﮑﯽ از زﻧﺪاﻧﻴﺎن ﺑﻬﺎﻳﯽ ﺧﺎﻧﻢ ﺧﺎﻧﺠﺎﻧﯽ – هﻤﺴﺮ ﺁﻗﺎﯼ ﺟﻤﺎل اﻟﺪﻳﻦ ﺧﺎﻧﺠﺎﻧﯽ ﻳﮑﯽ از زﻧﺪاﻧﻴﺎن
ﺑﻬﺎﻳﯽ ﮐﺮج - ﮐﻪ ﺑﻴﺶ از ﻳﮑﺴﺎل اﺳﺖ ﺑﺨﺎﻃﺮ ﺑﻴﻤﺎرﯼ ﺳﺨﺘﺸﺎن از ﻣﻼﻗﺎت ﺑﺎ هﻤﺴﺮ ﺧﻮد ﻣﺤﺮوم ﺑﻮدﻩ
اﻧﺪ .( ﻗﻄﻌﺎ ﺧﻮب ﻣﯽ ﺗﻮان اﺣﺴﺎس ﮐﺮد ﮐﻪ ﭼﻘﺪر ﻟﺤﻈﺎت ﮐﻮﺗﺎﻩ ﻣﻼﻗﺎت ﺑﺮاﯼ زﻧﺪاﻧﯽ و ﺧﺎﻧﻮادﻩ اش
ﻣﻐﺘﻨﻢ و ﺣﻴﺎت ﺑﺨﺶ اﺳﺖ .) و ﺑﺎﻻﺧﺮﻩ ﻳﺎدﯼ ﻣﯽ ﮐﻨﻢ از ﻧﻮﻳﺴﻨﺪﮔﺎن – ﺧﺒﺮ ﻧﮕﺎران – اﻧﺪﻳﺸﻤﻨﺪان و
هﻤﻮﻃﻨﺎن ﻏﻴﺮ ﺑﻬﺎﻳﯽ ﮐﻪ در ﺣﺎل ﺣﺎﺿﺮ ﺑﻪ ﻋﻠﺖ دﮔﺮ اﻧﺪﻳﺸﯽ در زﻧﺪاﻧﻬﺎﯼ اﻳﺮان در ﺷﺮاﻳﻂ ﺳﺨﺘﯽ
ﺑﺴﺮ ﻣﯽ ﺑﺮﻧﺪ .ﻣﻄﻤﺌﻨﺎ اﻳﻦ اﻓﺮاد ﻣﺴﺘﺤﻖ ﭼﻨﻴﻦ وﺿﻌﻴﺘﯽ ﻧﻴﺴﺘﻨﺪ.
هﺮ ﭼﻨﺪ دﻋﺎهﻤﻴﺸﻪ ﺑﻬﺘﺮﻳﻦ ﻣﻮﻧﺲ و ﻣﻮﺛﺮﺗﺮﻳﻦ راﻩ ﺑﺮاﯼ ﺣﻞ ﻣﺸﮑﻼت اﺳﺖ وﻟﯽ ﻗﻄﻌﺎ دﻋﺎ ﺑﺪون اﻗﺪام
ﺗﮏ ﺗﮏ ﻣﺎ ﻧﻤﯽ ﺗﻮاﻧﺪ ﺗﺎﻳﻴﺪ ﺣﻖ ﺗﻌﺎﻟﯽ را ﺑﻪ دﻧﺒﺎل داﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﺪ . ﻓﺮﺻﺖ هﺎﯼ ﻃﻼﻳﯽ ﺧﺪﻣﺖ ﺑﺰرﮔﺘﺮﻳﻦ
ﻓﻀﻞ و ﻧﻌﻤﺘﯽ اﺳﺖ ﮐﻪ ﺧﺪاوﻧﺪ در اﺧﺘﻴﺎر ﻣﺎ ﻣﯽ ﮔﺬارد ﺑﻴﺎﻳﻴﺪ از اﻳﻦ ﻓﺮﺻﺘﻬﺎ ﺑﺮﮐﺎت روﺣﺎﻧﯽ اﯼ
ﺟﻬﺖ رﺷﺪ و ﺗﻌﺎﻟﯽ ﻓﺮدﯼ و اﺟﺘﻤﺎﻋﯽ ﺑﺴﺎزﻳﻢ .
ﻓﺪاﯼ ﺷﻤﺎ
رهﺎ ﺛﺎﺑﺖ
"82/11/98
از دوران ﻣﺤﮑﻮﻣﻴﺖ 4 ﺳﺎﻟﻪ اش را در زﻧﺪان اﻧﻔﺮادﯼ و ﺷﺮاﻳﻂ ﺗﻮان ﻓﺮﺳﺎ ﺳﭙﺮﯼ ﮐﺮدﻩ و ﺟﺮﻣﺶ
ﺁﺑﺎداﻧﯽ ﻣﻴﻬﻦ و ﻣﻬﺮورزﯼ ﺑﻪ هﻢ ﻣﻴﻬﻦ ﺑﻮدﻩ. روح ﺳﺮاﭘﺎ ﺳﺮور و ﺗﻮاﻧﺶ، اﻟﻬﺎم ﺑﺨﺶ ﻣﺎ در اﻳﻦ
ﺳﻮﯼ ﻣﻴﻠﻪ هﺎﺳﺖ.
"ﻋﺎدل ﺁﺑﺎد ﻳﮑﯽ از زﻧﺪاﻧﻬﺎﯼ ﻣﻌﺮوف و ﻗﺪﻳﻤﯽ ﺷﻴﺮاز اﺳﺖ . از وﻗﺘﯽ ﻳﺎدم ﻣﯽ ﺁﻳﺪ - ﺣﺪود 01
ﺳﺎﻟﮕﯽ - ﺑﺮاﯼ ﻣﺪت 2 ﺳﺎل هﻔﺘﻪ اﯼ ﻳﮑﺒﺎر ﺑﻪ ﻣﻼﻗﺎت ﭘﺪر ﺑﺰرگ (اﺣﻤﺪ ﻋﻠﯽ ﺛﺎﺑﺖ)، داﻳﯽ (ﭘﺮوﻳﺰ
ﮔﻬﺮرﻳز) و دﺧﺘﺮ ﻋﻤﻪ ام (اﺧﺘﺮ ﺛﺎﺑﺖ) ﺑﻪ هﻤﺮاﻩ ﺧﺎﻧﻮادﻩ ﺑﻪ زﻧﺪان ﻋﺎدل ﺁﺑﺎد ﻣﯽ رﻓﺘﻴﻢ .ﺁﻧﭽﻪ از ﺁن
زﻣﺎن- ﺣﺪود 27 ﺳﺎل ﭘﻴﺶ- ﺑﻪ ﺧﻮﺑﯽ در ﺧﺎﻃﺮم از زﻧﺪان ﻋﺎدل ﺁﺑﺎد ﻣﺎﻧﺪﻩ اﺳﺖ دﻳﻮارهﺎ ﯼ ﺑﻠﻨﺪ -
ﺳﺎﻟﻦ و ﮐﺎﺑﻴﻦ ﻣﻼﻗﺎت - ﭼﻬﺮ ﻩ هﺎﯼ ﻣﻌﺼﻮم و روﺣﺎﻧﯽ زﻧﺪاﻧﻴﺎن ﺑﻬﺎﻳﯽ و ﺷﻮر و ﺷﻮق ﺧﺎﻧﻮادﻩ هﺎ
اﺳﺖ . (هﻤﺎﻧﻄﻮر ﮐﻪ ﻣﯽ داﻧﻴﺪﺑﻬﺎﻳﻴﺎن ﺑﻪ ﺟﺮم ﻋﻀﻮﻳﺖ و ﻓﻌﺎﻟﻴﺖ در ﺗﺸﮑﻴﻼت ﺑﻬﺎﻳﯽ در اواﻳﻞ اﻧﻘﻼب
دﺳﺘﮕﻴﺮ و در دادﮔﺎﻩ هﺎﯼ اﻧﻘﻼب اﺳﻼﻣﯽ ﺑﺮﺧﯽ ﺑﻪ ﺣﺒﺲ و ﺑﺮﺧﯽ ﺑﻪ اﻋﺪام ﻣﺤﮑﻮم ﻣﯽ ﺷﺪﻧﺪ.اﺧﺘﺮ
ﺛﺎﺑﺖ ﻳﮑﯽ ازهﻤﺎن دﻩ دﺧﺘﺮﯼ اﺳﺖ ﮐﻪ در ﺗﺎرﻳﺦ 82/3/26 در ﺷﻴﺮاز اﻋﺪام ﺷﺪ.) ﺗﺼﻮﻳﺮ ذهﻨﻴﻢ از
زﻧﺪان ﻋﺎدل ﺁﺑﺎد هﻤﻴﻦ هﺎ ﺑﻮد واﻟﺒﺘﻪ روزهﺎﯼ ﭘﺮ از اﺿﻄﺮاب و ﻧﮕﺮاﻧﯽ ﺧﺎﻧﻮادﻩ هﺎ وﻗﺘﯽ ﺧﺒﺮ اﻋﺪام
ﻋﺰﻳﺰاﻧﺸﺎن را درﻳﺎﻓﺖ ﻣﯽ ﮐﺮدﻧﺪ. ﺑﺎر هﺎ و ﺑﺎرهﺎ از زﺑﺎن ﺧﺎﻧﻮادﻩ هﺎﯼ ﺷﻬﺪا و ﻣﺴﺠﻮﻧﻴﻦ ﺑﻬﺎﻳﯽ
ﺧﺎﻃﺮات ﺁن زﻣﺎﻧﻬﺎ را ﺷﻨﻴﺪﻩ و در دﺳﺖ ﻧﻮﺷﺘﻪ هﺎﻳﺸﺎن ﺧﻮاﻧﺪﻩ ﺑﻮدم و ﺑﺎ ﺗﻤﺎم وﺟﻮد از ﺷﺮاﻓﺖ و
ﻋﺰت و ﺷﺠﺎﻋﺖ ﺁﻧﻬﺎ و اﺳﺘﻘﺎﻣﺖ ﺧﺎﻧﻮادﻩ هﺎﻳﺸﺎن درﺳﻬﺎ ﺁﻣﻮﺧﺘﻪ و ﺑﺮاﯼ داﺷﺘﻦ ﭼﻨﻴﻦ اﺳﻼف ﭘﺮ
اﻓﺘﺨﺎرﯼ ﺷﺎﮐﺮ درﮔﺎﻩ اﻟﻬﯽ ﺑﻮدم.
وﻟﯽ ﺑﺮاﻳﻢ ﺧﻴﻠﯽ دور از ذهﻦ ﺑﻮد ﮐﻪ ﺧﻮد را در ﻓﻀﺎﯼ زﻧﺪان ﻋﺎدل ﺁﺑﺎد ﺑﺒﻴﻨﻢ ﻣﺨﺼﻮﺻﺎ ﮐﻪ ﺳﻪ
ﺳﺎل و ﭼﻬﺎر ﻣﺎﻩ از دوران ﻣﺤﮑﻮﻣﻴﺖ ﺧﻮد را ﺑﻪ ﺻﻮرت زﻧﺪان اﻧﻔﺮادﯼ در ﺑﺎزداﺷﺘﮕﺎﻩ اﻃﻼﻋﺎت
ﺳﭙﺎﻩ ﮔﺬراﻧﺪﻩ ﺑﻮدم.اﻣﺎ روز 24 ﺑﻬﻤﻦ ﻣﺎﻩ 1389 ﺑﺮاﻳﻢ ﻳﮏ روز ﺑﻪ ﻳﺎد ﻣﺎﻧﺪﻧﯽ ﺧﻮاهﺪ ﺑﻮد .زﻳﺮا ﺟﻬﺖ
اداﻣﻪ دوران ﻣﺤﮑﻮﻣﻴﺖ ﺑﻪ زﻧﺪان ﻋﺎدل ﺁﺑﺎد ﻣﻨﺘﻘﻞ ﺷﺪم . هﺮﭼﻨﺪ ﻧﻤﯽ ﺗﻮاﻧﻢ اﻳﻦ ﻣﻮﺿﻮع را ﭘﻨﻬﺎن ﮐﻨﻢ
ﮐﻪ ورود ﺑﻪ ﺁن ﻣﺤﻞ و دﻳﺪن وﺿﻌﻴﺖ زﻧﺪاﻧﻴﺎن و ﻓﻀﺎﯼ زﻧﺪان ﺑﺮاﻳﻢ ﺷﻮﮎ ﺁور ﺑﻮد وﻟﯽ ﺣﺎﻻ ﮐﻪ ﭼﻨﺪ
روز از ﺁن ﺗﺎرﻳﺦ ﻣﯽ ﮔﺬرد ﻓﮑﺮ ﻣﯽ ﮐﻨﻢ ﮐﻪ ﻣﯽ ﺗﻮان ﺑﺎ ﺷﺮاﻳﻂ ﺟﺪﻳﺪ ﺧﻮد را ﺗﻄﺒﻴﻖ داد.
ﺁﻧﭽﻪ ﻗﺼﺪ دارم در اﻳﻦ ﻧﺎﻣﻪ ﺑﻨﻮﻳﺴﻢ ﺁﻧﺴﺖ ﮐﻪ ﺑﻌﻨﻮان ﻳﮏ زﻧﺪاﻧﯽ ﺑﻬﺎﻳﯽ - ﮐﻪ از ﻳﮏ زﻧﺪان ﻋﻤﻮﻣﯽ
ﺑﺮاﯼ دو روز ﻣﺮﺧﺼﯽ ﺑﻴﺮون ﺁﻣﺪﻩ اﺳﺖ - ﺷﺮاﻳﻂ و ﻣﺤﻴﻂ ﺁن ﻣﮑﺎن را ﺷﺮح دهﻢ ﺗﺎ ﺧﻮاﻧﻨﺪﮔﺎن
ﻣﺤﺘﺮم ﺑﺘﻮاﻧﻨﺪ ﺑﻬﺘﺮ و ﻋﻤﻴﻘﺘﺮ ﺷﺮاﻳﻂ زﻧﺪاﻧﻴﺎن و زﻧﺪاﻧﻬﺎﯼ ﻋﻤﻮﻣﯽ اﻳﺮان را درﮎ ﮐﻨﻨﺪ .ﺷﺎﻳﺪ اﻳﻦ
ﺁﮔﺎهﯽ ﺑﻪ هﻤﻪ ﻣﺎ ﮐﻤﮏ ﮐﻨﺪ ﺗﺎ وﻇﻴﻔﻪ و ﻣﺴﺌﻮﻟﻴﺖ ﺧﻮد را درﻗﺒﺎل ﺗﻼش ﺟﻬﺖ ﺑﻬﺒﻮد ﺷﺮاﻳﻂ و ﺁزادﯼ
هﻤﻪ زﻧﺪاﻧﻴﺎن (ﺑﻬﺎﻳﯽ و ﻏﻴﺮ ﺑﻬﺎﻳﯽ) ﺑﻪ ﻣﻨﺼﻪ ﻇﻬﻮر و ﺑﺮوز رﺳﺎﻧﻴﻢ.
زﻧﺪاﻧﯽ ﮐﻪ ﻣﻦ و 10 ﻧﻔﺮ ﺧﺎﻧﻢ دﻳﮕﺮ در ﺁن ﻣﺤﺒﻮس هﺴﺘﻴﻢ ﺗﺤﺖ ﻋﻨﻮان زﻧﺪان "راﯼ ﺑﺎز" در ﻋﺮف
زﻧﺪان هﺎﯼ ﻋﻤﻮﻣﯽ اﻳﺮان ﺷﻨﺎﺧﺘﻪ ﻣﯽ ﺷﻮد. زﻧﺪان راﯼ ﺑﺎز ﻳﻌﻨﯽ زﻧﺪاﻧﯽ ﮐﻪ ﻣﺤﺒﻮﺳﻴﻦ در ﺁن ﻃﯽ
ﮔﺬاﺷﺘﻦ ﻳﮏ وﺛﻴﻘﻪ ﻣﻠﮑﯽ در ﺣﺪود 50 ﻳﺎ ﺣﺘﯽ 100 ﻣﻴﻠﻴﻮن ﺗﻮﻣﺎن ﻣﯽ ﺗﻮاﻧﻨﺪ ﭼﻨﺪ ﺷﺐ در هﻔﺘﻪ –
ﻣﻌﻤﻮﻻ 2 ﻳﺎ 3 ﺑﺎر- را ﺑﻪ ﻣﻨﺰل ﺧﻮد ﺑﺮوﻧﺪ و روزهﺎ در ﮐﺎرﮔﺎهﻬﺎ ﯼ زﻧﺪان و ﻳﺎ ﻣﺤﻴﻂ ﺧﻮد زﻧﺪان ﺑﻪ
ﮐﺎر ﻣﺸﻐﻮل ﺑﺎﺷﻨﺪ .(ﮐﺎر هﺎﻳﯽ از ﻗﺒﻴﻞ: ﻧﻈﺎﻓﺖ – ﻧﺠﺎرﯼ – ﺑﻨﺎﻳﯽ- ﺧﻴﺎﻃﯽ - ﻗﺎﻟﯽ ﺑﺎﻓﯽ و ....) ﺑﻨﺎ ﺑﻪ
ﮔﻔﺘﻪ ﺧﻮد زﻧﺪاﻧﻴﺎن در ﻗﺒﺎل اﻳﻦ ﺷﺮاﻳﻂ زﻧﺪاﻧﯽ ﺑﺎﻳﺪ ﻣﺎهﻴﺎﻧﻪ ﺣﺪود 200 هﺰار ﺗﻮﻣﺎن ﺑﻪ ﺣﺴﺎب زﻧﺪان
وارﻳﺰ ﻧﻤﺎﻳﺪ ﮐﻪ ﺑﻌﺪا ﻧﺼﻒ اﻳﻦ ﻣﺒﻠﻎ ﺑﻪ ﺧﻮد زﻧﺪاﻧﯽ ﻋﻮدت دادﻩ ﻣﯽ ﺷﻮد . ﺑﺎ ﺗﻮﺟﻪ ﺑﻪ اﻳﻨﮑﻪ اﻳﻦ ﻣﺒﻠﻎ
ﻋﻤﻮﻣﺎ از دﺳﺘﻤﺰد هﻤﺎن ﻣﺤﻞ ﮐﺎر زﻧﺪاﻧﯽ ﭘﺮداﺧﺖ ﻣﯽ ﺷﻮد ﻣﯽ ﺗﻮان ﻓﻬﻤﻴﺪ ﮐﻪ ﭼﻘﺪر زﻧﺪاﻧﻴﺎن در
ﻣﻀﻴﻘﻪ و ﻣﺸﮑﻞ هﺴﺘﻨﺪ . هﺪف از اﻳﺠﺎد ﭼﻨﻴﻦ ﺷﺮاﻳﻄﯽ اﻳﻦ اﺳﺖ ﮐﻪ زﻧﺪاﻧﻴﺎن ﺑﺘﻮاﻧﻨﺪ ﺑﺮ ﺳﺮ ﺧﺎﻧﻮادﻩ
هﺎ و ﻓﺮزﻧﺪان ﺧﻮد ﺑﻮدﻩ و در ﺿﻤﻦ ﻣﺪت دوران ﻣﺤﮑﻮﻣﻴﺖ ﺧﻮد را هﻢ ﺑﮕﺬراﻧﻨﺪ . (ﻻزم ﺑﻪ ﺗﺬﮐﺮ
اﺳﺖ ﮐﻪ اﺳﺘﻔﺎدﻩ از زﻧﺪان راﯼ ﺑﺎز ﭘﺲ از ﻃﯽ ﮐﺮدن دورﻩ ﻣﺸﺨﺼﯽ از ﻣﺪت ﻣﺤﮑﻮﻣﻴﺖ و ﺑﺎ ﺷﺮاﻳﻂ
ﺧﺎص ﺑﻪ ﺑﺮﺧﯽ از زﻧﺪاﻧﻴﺎن ﺗﻌﻠﻖ ﻣﯽ ﮔﻴﺮد)
اﻣﺎ واﻗﻌﻴﺖ : ﺣﺪود 10 زﻧﺪاﻧﯽ زﻧﯽ ﮐﻪ در ﮐﻨﺎر ﻣﻦ هﺴﺘﻨﺪ اﻏﻠﺐ ﻣﺤﮑﻮﻣﻴﺖ ﺁﻧﻬﺎ زﻧﺪان اﺑﺪ اﺳﺖ ﮐﻪ
ﭘﺲ از ﻃﯽ ﭼﻨﺪﻳﻦ ﺳﺎل از دوران ﻣﺤﮑﻮﻣﻴﺖ ﺣﺎل ﺗﻮاﻧﺴﺘﻪ اﻧﺪ ﺑﺎ ﺷﺮاﻳﻄﯽ ﮐﻪ در ﻓﻮق ﺁﻣﺪ در زﻧﺪان
راﯼ ﺑﺎز ﻗﺮار ﺑﮕﻴﺮﻧﺪ. ﺟﺮم ﺁﻧﻬﺎ ﻓﺮوﺧﺘﻦ ﻣﻮاد ﻣﺨﺪر ﺑﻮدﻩ اﺳﺖ . اﻏﻠﺐ ﺁﻧﻬﺎ از هﻤﺴﺮاﻧﺸﺎن ﮐﻪ ﺁﻧﻬﺎ
ﻧﻴﺰ ﻣﻌﺘﺎد و ﻳﺎ ﻓﺮوﺷﻨﺪﻩ ﻣﻮاد ﻣﺨﺪر ﺑﻮدﻩ اﻧﺪ ﺟﺪا ﺷﺪﻩ و ﺧﻮدﺷﺎن ﺳﺮ ﭘﺮﺳﺖ ﻓﺮزﻧﺪان ﺧﻮد هﺴﺘﻨﺪ .
ﺳﻦ ﺁﻧﻬﺎ ﺑﻴﻦ 25 ﺗﺎ 60 ﺳﺎل اﺳﺖ . ﻓﺮزﻧﺪان ﮐﻮدﮎ و ﻧﻮﺟﻮان ﺁﻧﻬﺎ ﺗﺎ ﭘﻴﺶ از اﻳﻦ ﮐﻪ ﻣﺎدراﻧﺸﺎن در
زﻧﺪان ﺑﺴﺘﻪ ﺑﻮدﻧﺪ ﺑﻴﺸﺘﺮ ﺗﺤﺖ ﺳﺮ ﭘﺮﺳﺘﯽ ﺑﻬﺰﻳﺴﺘﯽ و ﻳﺎ ﺑﺴﺘﮕﺎن ﻧﺰدﻳﮏ ﻗﺮار داﺷﺘﻨﺪ. هﺮ ﮐﺲ ﺑﺎ دﻗﺖ
ﺑﻪ ﺣﺮﻓﻬﺎﯼ ﺁﻧﻬﺎ ﮔﻮش ﺑﺪهﺪ اﻧﺼﺎﻓﺎ ﻧﻤﯽ ﺗﻮاﻧﺪ اﻳﻦ اﻓﺮاد را ﺑﻪ ﺗﻨﻬﺎ ﻳﯽ ﻣﻘﺼﺮﺑﺪاﻧﺪ. ﺷﺎﻳﺪ اﮔﺮ ﻣﺤﻴﻂ
اﺟﺘﻤﺎﻋﯽ ﻧﺴﺒﺘﺎ ﺳﺎﻟﻢ - ﺁﻣﻮزش و ﭘﺮورش ﺗﻘﺮﻳﺒﺎ ﺻﺤﻴﺢ - اﻣﻨﻴﺖ ﻣﺎﻟﯽ و ﺷﻐﻠﯽ – اﻧﺪﮎ ﺣﻤﺎﻳﺖ
ﻋﺎﻃﻔﯽ ﺧﺎﻧﻮادﻩ و ﺟﺎﻣﻌﻪ و ... ﺑﺮاﻳﺸﺎن ﻣﻘﺪور ﺑﻮد هﺮﮔﺰ ﺁﻧﻬﺎ ﻣﺮﺗﮑﺐ ﺟﺮم ﻧﻤﯽ ﺷﺪﻧﺪ و ﺑﻬﺘﺮﻳﻦ
ﺳﺎﻟﻬﺎﯼ زﻧﺪﮔﯽ ﺧﻮد و ﺷﺎﻳﺪ هﻤﻪ ﺁن را در اﻳﻦ ﻣﮑﺎن ﻧﻤﯽ ﮔﺬراﻧﺪﻧﺪ.
ﺑﺎ ﻳﮏ ﻧﮕﺎﻩ اﺟﻤﺎﻟﯽ در وﺿﻌﻴﺖ اﻳﻦ زﻧﺎن ﻣﯽ ﺗﻮان ﻣﺘﻮﺟﻪ ﺷﺪ ﮐﻪ ﺷﺮاﻳﻂ ﺳﺨﺖ زﻧﺪﮔﯽ ﻓﺮدﯼ و
اﺟﺘﻤﺎﻋﯽ ﺳﺒﺐ ﺷﺪﻩ ﺗﺎ اﻳﻦ زﻧﺪاﻧﻴﺎن ﺑﺴﻴﺎرﯼ از ﺻﻔﺎت ﻧﻴﮏ اﻧﺴﺎﻧﯽ ﺧﻮد را ﺑﻪ اﺟﺒﺎر ﻓﺪاﯼ ﺣﻔﻆ
زﻧﺪﮔﯽ ﺧﻮد و ﻓﺮزﻧﺪان و ﮐﺴﺐ درﺁﻣﺪ ﮐﻨﻨﺪ . ﻓﮑﺮ ﻣﯽ ﮐﻨﻢ ﻣﯽ ﺷﻮد ﺑﺎ ﺗﻤﺎم وﺟﻮد درﮎ ﮐﺮد ﮐﻪ ﺣﻔﻆ
ﺧﺼﺎﻳﺺ روﺣﺎﻧﯽ و ﺷﺮاﻓﺖ اﻧﺴﺎﻧﯽ در ﺷﺮاﻳﻂ ﺳﺨﺖ زﻧﺪﮔﯽ ﭼﻘﺪر اﻣﺘﺤﺎن ﺳﺨﺘﯽ اﺳﺖ. ﻣﻄﻤﺌﻨﺎ
هﻴﭽﮑﺲ ﻧﻤﯽ ﺗﻮاﻧﺪ ﺗﺎ در ﺷﺮاﻳﻂ ﺁﻧﻬﺎ ﻗﺮار ﻧﮕﺮﻓﺘﻪ در ﺑﺎرﻩ ﺁﻧﻬﺎ ﻗﻀﺎوﺗﯽ ﺑﮑﻨﺪ.ﺷﺮاﻳﻄﯽ ﮐﻪ ﻧﻪ ﺗﻨﻬﺎ از
ﺧﺎﻧﻮادﻩ ﺧﻮد ﻃﺮد ﺷﺪﻩ اﻧﺪ ﺑﻠﮑﻪ ﺟﺎﻣﻌﻪ و ﻣﺴﺌﻮﻟﻴﻦ ﺁن ﻧﻴﺰ ﺑﺎ ﺁﻧﻬﺎ رﻓﺘﺎر ﻣﻨﺎﺳﺒﯽ ﻧﺪارد.
ﺗﺼﻮر ﮐﻨﻴﺪ ﻓﻀﺎﻳﯽ ﮐﻪ اﻳﻦ زﻧﺪاﻧﻴﺎن در ﺁن هﺴﺘﻨﺪ ﻳﮏ ﺁﺷﭙﺰﺧﺎﻧﻪ ﻗﺪﻳﻤﯽ اﺳﺖ ﮐﻪ ﻓﻘﻂ ﻳﮏ ﺳﻮم ﺁن ﻗﺎﺑﻞ
اﺳﺘﻔﺎدﻩ اﺳﺖ و ﺑﻘﻴﻪ ﺁن را دﺳﺘﮕﺎهﻬﺎﯼ ﺟﻮراب ﺑﺎﻓﯽ و ﺗﺮﻳﮑﻮ ﺑﺎﻓﯽ اﺷﻐﺎل ﮐﺮدﻩ اﺳﺖ . (اﻳﻦ دﺳﺘﮕﺎهﻬﺎ
ﺟﻬﺖ اﺷﺘﻐﺎل زاﻳﯽ ﺑﺮاﯼ زﻧﺪاﻧﻴﺎن ﺧﺮﻳﺪارﯼ ﺷﺪﻩ وﻟﯽ ﻣﺪﺗﻬﺎ اﺳﺖ ﮐﻪ هﻤﮕﯽ ﺁﻧﻬﺎ ﺧﺮاب ﺷﺪﻩ و اﺣﺘﻴﺎج
ﺑﻪ ﺗﻌﻤﻴﺮ دارد). ﻗﺴﻤﺘﯽ از ﺳﻘﻒ هﻢ ﺑﻪ ﺻﻮرت ﻧﻴﻤﻪ ﺑﺎز اﺳﺖ ﮐﻪ ﺑﺮاﯼ ﺑﻴﺮون رﻓﺘﻦ و ﺗﻌﻮﻳﺾ هﻮاﯼ
ﺁﺷﭙﺰﺧﺎﻧﻪ اﺳﺘﻔﺎدﻩ ﻣﯽ ﺷﺪﻩ و ﺣﺎﻻ ﺣﻘﻴﺘﻘﺘﺎ ﻳﮏ ﻣﺸﮑﻞ اﺳﺎﺳﯽ ﺷﺪﻩ ﭼﻮن در اﻳﻦ هﻮاﯼ ﺳﺮد زﻣﺴﺘﺎن از
ﻓﻀﺎ هﺎﯼ ﺑﺎز ﺑﺎد ﺳﺮد ﻣﯽ وزد و ﻣﻮﻗﻊ ﺑﺎران هﻢ ﺗﻤﺎم ﮐﻒ ﺳﻠﻮل ﭘﺮ از ﺁب ﺑﺎران ﻣﯽ ﺷﻮد ﮐﻪ ﺑﺎﻳﺪ
ﻣﺮﺗﺒﺎ ﺑﺎ ﺟﺎرو ﺁب ﺑﺎران را ﺑﻪ ﻃﺮف ﭼﺎﻩ ﮐﻨﺎر ﺳﻠﻮل ﺟﺎرو ﻧﻤﻮد ﺗﺎ ﻣﺤﻞ ﻧﺸﺴﺘﻦ و ﺧﻮاﺑﻴﺪن زﻧﺪاﻧﻴﺎن
ﻣﺮﻃﻮب ﻧﺸﻮد. ﮐﻒ ﺳﻠﻮل از ﮐﺎﺷﯽ ﭘﻮﺷﻴﺪﻩ ﺷﺪﻩ ﮐﻪ ﻳﮏ ﻣﻮﮐﺖ ﮐﻮﭼﮏ ﺣﺪود ﻳﮏ ﺳﻮم ﺁن را ﭘﻮﺷﺎﻧﺪﻩ
اﺳﺖ . ﺗﻌﺪادﯼ ﭘﺘﻮﻣﻮﺟﻮد اﺳﺖ ﮐﻪ ﻋﻠﯽ اﻟﻘﺎﺋﺪﻩ ﺑﺎﻳﺪ ﺑﻪ هﺮ زﻧﺪاﻧﯽ 3 ﭘﺘﻮ ﺗﻌﻠﻖ ﮔﻴﺮد ﮐﻪ ﭼﻨﻴﻦ اﺗﻔﺎﻗﯽ
ﻧﻤﯽ اﻓﺘﺪ و اﮐﺜﺮا ﻳﮏ ﻳﺎ دو ﭘﺘﻮ ﺑﻴﺸﺘﺮ ﻧﻤﯽ ﺗﻮاﻧﻨﺪ داﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﻨﺪ .و ﺑﺎ وﺟﻮد ﺑﺎد ﺳﺮدﯼ ﮐﻪ از ﺳﻘﻒ ﻣﯽ
وزد و ﺳﺮﻣﺎﯼ ﮐﻒ ﺳﻠﻮل ﺣﻘﻴﻘﺘﺎ ﺷﺮاﻳﻂ دﺷﻮار ﺗﺮ ﻣﯽ ﺷﻮد. دﻳﻮارهﺎﯼ ﺳﻠﻮل از ﮐﺎﺷﯽ ﭘﻮﺷﻴﺪﻩ ﺷﺪﻩ
ﮐﻪ ﺧﻮد اﻳﻦ ﻣﻄﻠﺐ ﺑﻪ ﺳﺮﻣﺎﯼ ﺑﻴﺸﺘﺮﻓﻀﺎ ﮐﻤﮏ ﻣﯽ ﮐﻨﺪ . در اﻳﻦ ﺳﻠﻮل ﻳﮏ ﺗﻮاﻟﺖ در ﺧﻮد اﺗﺎق اﺳﺖ
ﮐﻪ ﺗﻬﻮﻳﻪ هﻮا ﻧﺪارد و اﻟﺒﺘﻪ ﺑﺮاﯼ ﺗﺨﻠﻴﻪ ﭼﺎﻩ هﻢ ﺁب ﺑﻪ اﻧﺪازﻩ ﮐﺎﻓﯽ ﻧﻴﺴﺖ . ﺣﻤﺎم در اﻳﻦ ﺳﻠﻮل وﺟﻮد
ﻧﺪارد و زﻧﺪاﻧﻴﺎن ﺑﺮاﯼ اﺳﺘﺤﻤﺎم از ﻳﮏ ﺷﻠﻨﮓ ﻧﺴﺒﺘﺎ ﺑﻠﻨﺪ اﺳﺘﻔﺎدﻩ ﻣﯽ ﮐﻨﻨﺪ ﮐﻪ ﺁﻧﺮا ﺑﻪ ﺷﻴﺮ ﻇﺮف ﺷﻮﻳﯽ
وﺻﻞ ﻣﯽ ﮐﻨﻨﺪ و ﻳﮏ ﻧﻔﺮ ﺷﻠﻨﮓ را ﻣﯽ ﮔﻴﺮد ﺗﺎ دﻳﮕﺮﯼ اﺳﺘﺤﻤﺎم ﮐﻨﺪ .
اﻳﻦ در ﺷﺮاﻳﻄﯽ اﺳﺖ ﮐﻪ ﺳﺎﻳﺮ زﻧﺪاﻧﻴﺎن در دو ﻳﺎ ﺳﻪ ﻗﺪﻣﯽ او ﻧﺸﺴﺘﻪ اﻧﺪ . ﺁب ﻧﺎﺷﯽ از ﺷﺴﺘﺸﻮﯼ
ﻇﺮوف و اﺳﺘﺤﻤﺎم در ﮐﻒ ﺳﻠﻮل ﺟﺎرﯼ ﻣﯽ ﺷﻮد و ﺑﺎ ﻳﮏ ﺟﺎرو ﺑﺎﻳﺪ ﺁﻧﺮا ﺑﻪ ﻃﺮف ﭼﺎﻩ ﮐﻨﺎر ﺳﻠﻮل
هﺪاﻳﺖ ﮐﺮد . وﺿﻌﻴﺖ ﺑﺴﻴﺎر ﻧﺎ ﻣﻨﺎﺳﺐ ﺑﻬﺪاﺷﺖ ﺣﻘﻴﻘﺘﺎ ﻧﮕﺮان ﮐﻨﻨﺪﻩ اﺳﺖ . ﭼﻮن در اﻳﻦ ﺳﻠﻮل از ﻧﻮر
ﺁﻓﺘﺎب ﺧﺒﺮﯼ ﻧﻴﺴﺖ و زﻧﺪاﻧﻴﺎن هﻮاﺧﻮرﯼ ﻧﺪارﻧﺪ و ﺗﻬﻮﻳﻪ هﻮا هﻢ ﺻﻮرت ﻧﻤﯽ ﮔﻴﺮد ﺑﻨﺎﺑﺮاﻳﻦ ﻣﯽ
ﺗﻮان ﺗﺼﻮر ﮐﺮد ﮐﻪ رﻃﻮﺑﺖ و ﺁﻟﻮدﮔﯽ هﻮا ﭼﻘﺪر ﺳﻼﻣﺖ زﻧﺪاﻧﻴﺎن را ﺗﻬﺪﻳﺪ ﻣﯽ ﮐﻨﺪ . زﻧﺪاﻧﻴﺎن
ﺗﻌﺮﻳﻒ ﮐﺮدﻧﺪ ﮐﻪ ﺗﺎ ﭼﻨﺪ ﻣﺎﻩ ﭘﻴﺶ ﮐﻪ ﻣﺤﮑﻮﻣﻴﺖ ﺧﻮد را ﺑﻪ ﺻﻮرت زﻧﺪان ﺑﺴﺘﻪ ﻣﯽ ﮔﺬراﻧﺪﻧﺪ ﺑﺮاﯼ
ﻣﺪت 4 ﺳﺎل در هﻤﻴﻦ ﺳﻠﻮل ﺑﺎ هﻤﻴﻦ وﺿﻌﻴﺖ زﻧﺪﮔﯽ ﻣﯽ ﮐﺮدﻧﺪ و اﻟﺒﺘﻪ ﺁن ﻣﻮﻗﻊ ﭼﻮن وﺳﻂ
ﺁﺷﭙﺰﺧﺎﻧﻪ ﻳﮏ ﺟﻮﯼ رد ﻣﯽ ﺷﺪﻩ هﻤﻴﺸﻪ در ﺳﻠﻮل ﻣﻮﺷﻬﺎﯼ ﺑﺰرگ ﺗﺮدد ﻣﯽ ﮐﺮدﻧﺪ ﮐﻪ ﻣﻮﻗﻊ ﺧﻮاب
ﺑﺮاﻳﺸﺎن زﺣﻤﺖ اﻳﺠﺎد ﻣﯽ ﮐﺮدﻩ اﺳﺖ و اﻟﺒﺘﻪ ﻣﻮاد ﻏﺬاﻳﯽ ﺁﻧﻬﺎ و ﻟﺒﺎﺳﻬﺎﻳﺸﺎن هﻢ از ﺁﺳﻴﺐ ﻣﻮﺷﻬﺎ در
اﻣﺎن ﻧﺒﻮدﻩ اﺳﺖ .اﻟﺒﺘﻪ اﻳﻦ ﺟﻮﯼ در ﺣﺎل ﺣﺎﺿﺮ ﺑﺎ ﻳﮏ ﺻﻔﺤﻪ ﻓﻠﺰﯼ ﭘﻮﺷﺎﻧﺪﻩ ﺷﺪﻩ اﺳﺖ. اﻳﻦ زﻧﺪاﻧﻴﺎن
در ﺁن ﻣﻮﻗﻊ در ﻃﻮل روز ﭘﺸﺖ دار ﻗﺎﻟﯽ ﺑﻮدﻧﺪ و ﻗﺎﻟﯽ ﺑﺎﻓﯽ ﻣﯽ ﮐﺮدﻧﺪ و ﺑﻨﺎ ﺑﻪ ﮔﻔﺘﻪ ﺧﻮدﺷﺎن دﺳﺖ
ﻣﺰد ﺑﺴﻴﺎر ﮐﻤﯽ درﻳﺎﻓﺖ ﻣﯽ ﮐﺮدﻧﺪ ﮐﻪ اﻏﻠﺐ ﺑﺮاﯼ ﺧﺮﻳﺪ ﺻﺎﺑﻮن و ﺷﺎﻣﭙﻮ و ﻟﻮازم ﺑﻬﺪاﺷﺘﯽ و ﻳﺎ ﮐﻤﯽ
ﺧﻮراﮐﯽ و ﻳﺎ ﭘﻮﺷﺎﮎ از ﺁن اﺳﺘﻔﺎدﻩ ﻣﯽ ﮐﺮدﻩ اﻧﺪ و ﻳﺎ ﻣﻘﺪارﯼ از ﺁﻧﺮا ﺑﺮاﯼ ﻣﺨﺎرج ﻓﺮزﻧﺪاﻧﺸﺎن ﺑﻪ
ﺑﻬﺰﻳﺴﺘﯽ و ﻳﺎ ﺧﺎﻧﻮادﻩ ﻣﯽ دادﻩ اﻧﺪ.
ﻣﺘﺎﺳﻔﺎﻧﻪ در اﻳﻦ ﺳﻠﻮل زﻧﺪاﻧﻴﺎن از ﺳﻪ وﻋﺪﻩ ﻏﺬاﻳﯽ ﺑﻴﺸﺘﺮ اوﻗﺎت ﻣﺤﺮوم هﺴﺘﻨﺪ و ﭼﻮن اﻣﮑﺎن ﺧﺮﻳﺪ
هﻢ ﺑﺮاﯼ ﺁﻧﻬﺎ ﻧﻴﺴﺖ ﻣﯽ ﺗﻮان درﮎ ﮐﺮد ﮐﻪ ﮔﺮﺳﻨﮕﯽ ﺧﻮدش ﭼﻘﺪر ﺑﺎﻋﺚ اﻳﺠﺎد ﻣﺸﮑﻼت رﻓﺘﺎرﯼ در
ﺑﻴﻦ ﺁﻧﻬﺎ ﻣﯽ ﺷﻮد .ﻧﻪ ﺗﻨﻬﺎ ﻧﺒﻮد ﻏﺬاﯼ ﮐﺎﻓﯽ و ﻣﻨﺎﺳﺐ ﺑﻠﮑﻪ ﻧﺒﻮد ﺗﻠﻮﻳﺰﻳﻮن – رادﻳﻮ – روزﻧﺎﻣﻪ و ﻣﺠﻠﻪ
و ﻳﺎ ﻣﺸﻐﻮﻟﻴﺖ هﺎﯼ دﻳﮕﺮ از اﻳﻦ دﺳﺖ ﮐﻪ ﻣﯽ ﺗﻮاﻧﺪ در ﭘﺮ ﮐﺮدن اوﻗﺎت زﻧﺪاﻧﻴﺎن ﻣﻮﺛﺮ ﺑﺎﺷﺪ ﺧﻮد
ﻋﻠﺖ دﻳﮕﺮﯼ اﺳﺖ ﺑﺮاﯼ اﻳﺠﺎد ﻣﺸﮑﻼت دﻳﮕﺮ. در اﻳﻦ ﭼﻨﺪ روز ﺗﻌﺪادﯼ از زﻧﺪاﻧﻴﺎن ﮐﻪ ﺑﺎ ﺧﻮد
ﺳﻴﮕﺎر و ﻣﻮاد ﻣﺨﺪر ﺑﻪ ﺳﻠﻮل ﺁوردﻩ ﺑﻮدﻧﺪ ﺗﻨﺒﻴﻪ ﺷﺪﻩ و ﺑﻪ هﻤﺮا ﺁﻧﻬﺎ هﻢ ﺳﺎﻳﺮ زﻧﺪاﻧﻴﺎن ﺗﻨﺒﻴﻪ و ﻣﻤﻨﻮع
اﻟﺨﺮوج ﺷﺪﻧﺪ. اﻳﻦ ﺗﻨﺒﻴﻪ در ﺷﺮاﻳﻄﯽ ﺻﻮرت ﮔﺮﻓﺖ ﮐﻪ زﻧﺪاﻧﻴﺎن ﻣﻌﺘﺎد ﺑﺪون اﺳﺘﻔﺎدﻩ از هﻴﭻ داروﻳﯽ
ﺑﺎﻳﺪ ﺗﺮﮎ اﻋﺘﻴﺎد ﻣﯽ ﮐﺮدﻧﺪ . وﻗﺘﯽ در ﺷﺮاﻳﻂ ﺑﺪ ﺣﺎﻟﯽ ﺁﻧﻬﺎ از ﻣﺴﺌﻮﻟﻴﻦ ﺗﻘﺎﺿﺎ ﺷﺪ ﺗﺎ ﺑﻪ ﺑﻬﺪارﯼ ﻣﻨﺘﻘﻞ
ﺷﻮﻧﺪ و ﻳﺎ دارو درﻳﺎﻓﺖ ﮐﻨﻨﺪ ﺑﻪ اﻳﻦ ﻣﻮﺿﻮع هﻴﭻ ﺗﻮﺟﻬﯽ ﻧﺸﺪ و ﺁﻧﻬﺎ را ﻣﺴﺘﺤﻖ ﭼﻨﻴﻦ وﺿﻌﯽ
داﻧﺴﺘﻨﺪ.
اﻳﻦ ﭼﻨﺪ روز ﻧﻪ ﺗﻨﻬﺎ ﺁﻧﻬﺎ ﺑﻠﮑﻪ ﺑﻪ هﻤﻪ زﻧﺪاﻧﻴﺎن ﺳﺨﺖ ﮔﺬﺷﺖ ﭼﻮن در اﺛﺮ ﻋﻮارض ﻧﺎﺷﯽ از ﺗﺮﮎ
ﻣﻮاد ﺁﻧﻬﺎ ﻟﺮز ﻣﯽ ﮐﺮدﻧﺪ و ﺑﻨﺎﺑﺮاﻳﻦ ﺑﻪ ﭘﺘﻮﯼ اﺿﺎﻓﻪ ﺗﺮ اﺣﺘﻴﺎج داﺷﺘﻨﺪ و ﻳﺎ در اﺛﺮ ﺑﻬﻢ ﺧﻮردن ﺣﺎﻟﺸﺎن
ﭘﺘﻮ هﺎ ﺁﻟﻮدﻩ ﻣﯽ ﺷﺪ و ﺑﻨﺎ ﺑﺮاﻳﻦ از ﺗﻌﺪا ﭘﺘﻮ هﺎ هﻢ ﮐﻢ ﻣﯽ ﺷﺪ . اﺣﺘﻴﺎج ﺑﻪ اﺳﺘﺤﻤﺎم داﺷﺘﻨﺪ ﺗﺎ درد هﺎﯼ
ﻣﻔﺼﻠﯽ ﺁﻧﻬﺎ ﮐﻢ ﺷﻮد و اﻳﻦ در ﺣﺎﻟﯽ ﺑﻮد ﮐﻪ ﺑﺎﻳﺪ ﺑﺎ هﻤﺎن وﺿﻌﻴﺘﯽ ﮐﻪ در ﺑﺎﻻ ذﮐﺮ ﺷﺪ در ﺳﺮﻣﺎ ﺑﺪون
داﺷﺘﻦ ﻟﺒﺎس اﺿﺎﻓﯽ اﺳﺘﺤﻤﺎم ﮐﻨﻨﺪ . ﺑﻪ دارو و ﻣﺴﮑﻦ اﺣﺘﻴﺎج داﺷﺘﻨﺪ ﮐﻪ در اﺧﺘﻴﺎرﺷﺎن ﻗﺮار ﻧﻤﯽ
ﮔﺮﻓﺖ. ﺷﺎﻳﺪ دور از ذهﻦ ﻧﺒﺎﺷﺪ ﺑﺮﺧﯽ از زﻧﺪاﻧﻴﺎن ﺗﺤﻤﻞ اﻳﻦ ﺷﺮاﻳﻂ را ﻧﺪاﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﻨﺪ و ﺑﻨﺎﺑﺮاﻳﻦ ﺑﺎ اﻳﻦ
اﻓﺮاد هﻤﮑﺎرﯼ ﻧﮑﻨﻨﺪ و ﻳﺎ ﺣﺘﯽ ﺑﻪ ﺳﺮزﻧﺶ ﺁﻧﻬﺎ و.... ﺑﭙﺮدازﻧﺪ . وﺿﻴﻌﺖ ﺁﻧﻬﺎ و ﺳﺎﻳﺮ زﻧﺪاﻧﻴﺎن ﮐﻪ
ﺑﺸﺪت ﻧﮕﺮان ﻓﺮزﻧﺪاﻧﺸﺎن ﺑﻮدﻧﺪ ﺷﺮاﻳﻂ را ﺑﻴﺸﺘﺮ و ﺑﻴﺸﺘﺮ ﺳﺨﺖ ﻣﯽ ﮐﺮد.
ﺁﻧﭽﻪ در ﺗﻤﺎم اﻳﻦ ﭼﻨﺪ روز درﻳﺎﻓﺖ ﮐﺮدم اﻳﻦ اﺳﺖ ﮐﻪ اﻧﮕﺎر رﻓﺘﺎر اﻧﺴﺎﻧﯽ ﺑﺎ زﻧﺪاﻧﻴﺎن ﻓﺮاﻣﻮش ﺷﺪﻩ و
ﻣﯽ ﺷﻮد ﮔﻔﺖ ﮐﻪ ﺗﻘﺮﻳﺒﺎ ﺣﻘﻮق زﻧﺪاﻧﯽ ﻧﺎدﻳﺪﻩ ﮔﺮﻓﺘﻪ ﻣﯽ ﺷﻮد و زﻧﺪاﻧﯽ را ﺑﻪ دﻟﻴﻞ ﺟﺮﻣﯽ ﮐﻪ اﻧﺠﺎم دادﻩ
ﻣﺴﺘﺤﻖ هﺮ ﮔﻮﻧﻪ رﻓﺘﺎرﯼ ﻣﯽ داﻧﻨﺪ. و ﺑﻨﺎ ﺑﺮاﻳﻦ دور از ذهﻦ ﻧﺨﻮاهﺪ ﺑﻮد ﮐﻪ زﻧﺪاﻧﻴﺎن ﺑﻪ ﺧﺎﻃﺮ
اﺧﺘﻼﻓﺎﺗﯽ ﮐﻪ در ﺑﻴﻨﺸﺎن ﭘﻴﺶ ﻣﯽ ﺁﻳﺪ و ﻳﺎ ﺑﻪ دﺳﺖ ﺁوردن ﻣﻮﻗﻌﻴﺖ ﺑﻬﺘﺮ و ﻳﺎ ... ﺑﻪ راﺣﺘﯽ ﺗﺼﻤﻴﻢ
ﺑﮕﻴﺮﻧﺪ ﮐﻪ ﺑﻼﻳﯽ ﺳﺮ ﻳﮑﯽ از هﻤﺒﻨﺪان ﺧﻮد ﺑﻴﺎورﻧﺪ .و ﻣﯽ ﺗﻮان ﺣﺪس زد ﮐﻪ ﮐﺴﯽ هﻢ ﻣﺴﺌﻮﻟﻴﺖ
اﻳﻨﮕﻮﻧﻪ اﺗﻔﺎﻗﺎت را ﺑﺮ ﻋﻬﺪﻩ ﻧﺨﻮاهﺪ ﮔﺮﻓﺖ . دﺳﺘﻪ ﺑﻨﺪﯼ – ﺗﻤﺴﺨﺮ – ﻋﺪم هﻤﮑﺎرﯼ و دﻟﺴﻮزﯼ وﻋﺪم
رﻋﺎﻳﺖ ﺣﺎل دﻳﮕﺮان در ﻣﻮﻗﻊ ﺧﻮردن و ﺧﻮاﺑﻴﺪن و ﻳﺎ اﺳﺘﻔﺎدﻩ از اﻣﮑﺎﻧﺎت ﺑﺴﻴﺎر ﻣﺤﺪود ﺳﻠﻮل و ...
از دﻳﮕﺮ ﻣﺴﺎﺋﻠﯽ اﺳﺖ ﮐﻪ زﻧﺪاﻧﻴﺎن ﺑﺎ ﺁن دﺳﺖ ﺑﻪ ﮔﺮﻳﺒﺎن هﺴﺘﻨﺪ.ﺑﻨﺎ ﺑﺮاﻳﻦ ﻣﯽ ﺗﻮان ﺧﻮب ﻓﻬﻤﻴﺪ ﮐﻪ
ﺁﻧﭽﻪ ﺣﺎﺻﻞ اﻳﻦ زﻧﺪاﻧﻴﺎن از دوران ﻣﺤﮑﻮﻣﻴﺖ اﺳﺖ ﭼﻴﺰﯼ ﺟﺰ ﺁﺳﻴﺐ هﺎﯼ ﻋﻤﻴﻖ روﺣﯽ و رﻓﺘﺎرﯼ
و ﻣﺸﮑﻼت اﺧﻼﻗﯽ ﻧﻴﺴﺖ.
ﺑﻪ دور ازاﺳﺘﻘﺎﻣﺖ زﻧﺪاﻧﻴﺎن ﺑﻬﺎﻳﯽ ﮐﻪ ﺑﺎ هﺪف ﺑﻠﻨﺪ و روح اﻳﻤﺎﻧﯽ ﺧﻮد ﻧﻪ ﺗﻨﻬﺎ اﻳﻦ ﺷﺮاﻳﻂ را ﺑﺮاﯼ
ﺧﻮد هﻤﻮار ﻣﯽ ﮐﻨﻨﺪ و ﺑﺮاﯼ ﺳﺎﻳﺮ زﻧﺪاﻧﻴﺎن ﻧﻴﺰ ﺑﺮﮐﺖ و رﺣﻤﺖ هﺴﺘﻨﺪ، ﺑﻨﻈﺮ ﻣﯽ رﺳﺪ ﮐﻪ ﺑﺎﻳﺪ ﺑﺮاﯼ
رﻓﻊ ﻣﺸﮑﻼت و ﺑﻬﺒﻮد ﺷﺮاﻳﻂ هﻤﻪ زﻧﺪاﻧﻴﺎن (ﺑﻬﺎﻳﯽ و ﻏﻴﺮ ﺑﻬﺎﻳﯽ) اﻗﺪاﻣﯽ ﻧﻤﻮد. ﺷﺎﻳﺪ اﻳﻦ ﻳﮑﯽ از
ﻣﻮﻗﻌﻴﺖ هﺎ و ﻓﺮﺻﺖ هﺎﻳﯽ اﺳﺖ ﮐﻪ ﺟﺎﻣﻌﻪ ﺑﻬﺎﻳﯽ ﮐﺴﺐ ﮐﺮدﻩ ﺗﺎ ﺑﺎ ﻣﺸﻮرت و ارﺗﺒﺎط ﺑﺎ اوﻟﻴﺎﯼ اﻣﻮر
– دﺳﺘﮕﺎﻩ ﻗﻀﺎﻳﯽ و ﻣﺪدﮐﺎران اﺟﺘﻤﺎﻋﯽ و ... ﺑﺮاﯼ ﺧﺪﻣﺖ ﺑﻪ هﻤﻮﻃﻨﺎن ﺧﻮد ﻗﻴﺎم ﻧﻤﺎﻳﺪ.
ﺗﺤﻘﻴﻘﺎ اﻳﻦ ﺷﺮاﻳﻂ ﻧﻪ ﺗﻨﻬﺎ در زﻧﺪان ﻋﺎدل ﺁﺑﺎد ﮐﻪ در هﻤﻪ زﻧﺪاﻧﻬﺎﯼ اﻳﺮان وﺟﻮد دارد .
ﺧﻴﻠﯽ ﻣﺎﻳﻠﻢ ﻳﺎد ﮐﻨﻢ از زﻧﺪاﻧﻴﺎن ﺑﻬﺎﻳﯽ ﻣﺸﻬﺪ رزﻳﺘﺎ واﺛﻘﯽ - ﺳﻴﻤﻴﻦ ﻗﺪﻳﺮﯼ - ﺟﻼﻳﺮ وﺣﺪت و هﻮﻣﻦ
ﺑﺨﺖ ﺁور و... ﮐﻪ ﺣﺘﻤﺎ در اﻳﻦ ﺷﺮاﻳﻂ روزهﺎﯼ ﺳﺨﺘﯽ را ﻣﺎهﻬﺎ اﺳﺖ ﮐﻪ ﻣﯽ ﮔﺬراﻧﻨﺪ و هﻤﭽﻨﻴﻦ
زﻧﺪاﻧﻴﺎن ﮐﺮج ﻓﺮﻳﺒﺎ ﮐﻤﺎل ﺁﺑﺎدﯼ - ﻣﻬﻮش ﺛﺎﺑﺖ - ﺳﻌﻴﺪ رﺿﺎﻳﯽ و ﻋﻔﻴﻒ ﻧﻌﻴﻤﯽ و ...ﮐﻪ در ﻣﻴﺎﻧﺴﺎﻟﯽ
ﺣﻘﻴﻘﺘﺎ ﺗﺤﻤﻞ اﻳﻦ ﺷﺮاﻳﻂ ﺑﺮاﻳﺸﺎن ﺳﺨﺖ ﺗﺮ اﺳﺖ و ﻳﺎ ﻣﻬﺮان ﺑﻨﺪﯼ ﮐﻪ در ﺣﺎل ﺣﺎﺿﺮ در زﻧﺪان ﺧﺎش
ﺗﺒﻌﻴﺪ اﺳﺖ .ﻧﻮﻳﺪ ﺧﺎﻧﺠﺎﻧﯽ - ﺳﻤﺎ ﻧﻮراﻧﯽ - ﻧﻴﻤﺎ ﺣﻘﺎر و هﻤﻪ ﮐﺴﺎﻧﻴﮑﻪ ﺑﺮاﻳﺸﺎن در دادﮔﺎ هﻬﺎﯼ اﻳﺮان
ﻣﺤﮑﻮﻣﻴﺖ ﺣﺒﺲ ﺗﻌﺰﻳﺮﯼ دادﻩ ﺷﺪﻩ و ﻣﻨﺘﻈﺮ اﺟﺮاﯼ ﺣﮑﻢ ﺧﻮد هﺴﺘﻨﺪ ﺗﺎ وارد اﻳﻦ زﻧﺪاﻧﻬﺎ ﺷﻮﻧﺪ –
ﻓﺮاﻣﻮش ﻧﮑﻨﻴﻢ ﮐﻪ هﻤﻪ اﻳﻦ اﻓﺮاد ﺑﻪ ﻋﻠﺖ ﺧﺪﻣﺖ ﺑﻪ هﻤﻮﻃﻨﺎن و ﻳﺎ دﻓﺎع از ﺣﻘﻮق ﺷﻬﺮوﻧﺪﯼ وﻳﺎ ﺑﻪ
ﻋﻠﺖ ﺗﺒﻠﻴﻎ دﻳﺎﻧﺖ ﺑﻬﺎﻳﯽ ﻣﺤﮑﻮم ﺑﻪ ﺣﺒﺲ ﺗﻌﺰﻳﺮﯼ ﺷﺪﻩ اﻧﺪ - وﻋﺰﻳﺰ ﺗﺮ از هﻤﻪ ﻳﺎدﯼ ﻣﯽ ﮐﻨﻢ از
ﺧﺎﻧﻮادﻩ ﻳﮑﯽ از زﻧﺪاﻧﻴﺎن ﺑﻬﺎﻳﯽ ﺧﺎﻧﻢ ﺧﺎﻧﺠﺎﻧﯽ – هﻤﺴﺮ ﺁﻗﺎﯼ ﺟﻤﺎل اﻟﺪﻳﻦ ﺧﺎﻧﺠﺎﻧﯽ ﻳﮑﯽ از زﻧﺪاﻧﻴﺎن
ﺑﻬﺎﻳﯽ ﮐﺮج - ﮐﻪ ﺑﻴﺶ از ﻳﮑﺴﺎل اﺳﺖ ﺑﺨﺎﻃﺮ ﺑﻴﻤﺎرﯼ ﺳﺨﺘﺸﺎن از ﻣﻼﻗﺎت ﺑﺎ هﻤﺴﺮ ﺧﻮد ﻣﺤﺮوم ﺑﻮدﻩ
اﻧﺪ .( ﻗﻄﻌﺎ ﺧﻮب ﻣﯽ ﺗﻮان اﺣﺴﺎس ﮐﺮد ﮐﻪ ﭼﻘﺪر ﻟﺤﻈﺎت ﮐﻮﺗﺎﻩ ﻣﻼﻗﺎت ﺑﺮاﯼ زﻧﺪاﻧﯽ و ﺧﺎﻧﻮادﻩ اش
ﻣﻐﺘﻨﻢ و ﺣﻴﺎت ﺑﺨﺶ اﺳﺖ .) و ﺑﺎﻻﺧﺮﻩ ﻳﺎدﯼ ﻣﯽ ﮐﻨﻢ از ﻧﻮﻳﺴﻨﺪﮔﺎن – ﺧﺒﺮ ﻧﮕﺎران – اﻧﺪﻳﺸﻤﻨﺪان و
هﻤﻮﻃﻨﺎن ﻏﻴﺮ ﺑﻬﺎﻳﯽ ﮐﻪ در ﺣﺎل ﺣﺎﺿﺮ ﺑﻪ ﻋﻠﺖ دﮔﺮ اﻧﺪﻳﺸﯽ در زﻧﺪاﻧﻬﺎﯼ اﻳﺮان در ﺷﺮاﻳﻂ ﺳﺨﺘﯽ
ﺑﺴﺮ ﻣﯽ ﺑﺮﻧﺪ .ﻣﻄﻤﺌﻨﺎ اﻳﻦ اﻓﺮاد ﻣﺴﺘﺤﻖ ﭼﻨﻴﻦ وﺿﻌﻴﺘﯽ ﻧﻴﺴﺘﻨﺪ.
هﺮ ﭼﻨﺪ دﻋﺎهﻤﻴﺸﻪ ﺑﻬﺘﺮﻳﻦ ﻣﻮﻧﺲ و ﻣﻮﺛﺮﺗﺮﻳﻦ راﻩ ﺑﺮاﯼ ﺣﻞ ﻣﺸﮑﻼت اﺳﺖ وﻟﯽ ﻗﻄﻌﺎ دﻋﺎ ﺑﺪون اﻗﺪام
ﺗﮏ ﺗﮏ ﻣﺎ ﻧﻤﯽ ﺗﻮاﻧﺪ ﺗﺎﻳﻴﺪ ﺣﻖ ﺗﻌﺎﻟﯽ را ﺑﻪ دﻧﺒﺎل داﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﺪ . ﻓﺮﺻﺖ هﺎﯼ ﻃﻼﻳﯽ ﺧﺪﻣﺖ ﺑﺰرﮔﺘﺮﻳﻦ
ﻓﻀﻞ و ﻧﻌﻤﺘﯽ اﺳﺖ ﮐﻪ ﺧﺪاوﻧﺪ در اﺧﺘﻴﺎر ﻣﺎ ﻣﯽ ﮔﺬارد ﺑﻴﺎﻳﻴﺪ از اﻳﻦ ﻓﺮﺻﺘﻬﺎ ﺑﺮﮐﺎت روﺣﺎﻧﯽ اﯼ
ﺟﻬﺖ رﺷﺪ و ﺗﻌﺎﻟﯽ ﻓﺮدﯼ و اﺟﺘﻤﺎﻋﯽ ﺑﺴﺎزﻳﻢ .
ﻓﺪاﯼ ﺷﻤﺎ
رهﺎ ﺛﺎﺑﺖ
"82/11/98
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر