“فاطمه برغانی” بانویی بود عالم و آزاده. در قزوین دیده به جهان گشود و نخست نزد پدر به تحصیل پرداخت و چون به جوانی رسید نگاه نقادش او را دلبسته اندیشه شیخ احمد احسایی کرد پس باور به او سپرد و آنچنان پر شور به پا خاست که جانشین شیخ، سیدکاظم رشتی او را “قرة العین” نامید. پس از مرگ سید از پای ننشست و جستجوی موعود را آغاز کرد. هفدهمین کسی بود که مومن به سید علی محمد باب گردید و از حروف حی بشمار آمد. پس از آنکه در بدشت حجاب از سر برگرفت و بی پرده تر از گذشته اسارت زنان را تقبیح نمود، مورد تمسخر و آزار بدخواهان قرار گرفت. پس او را “طاهره” نامیدند تا سرشت پاک و طبع بلند اش را پاس بدارند. ولی از آنجایی که به جای تقلید از علما و آرام گرفتن در حرمسرای شاهی پایداری بر ایمان را انتخاب کرده بود، فتوای مجتهدین و فرمان سلطان بر مرگش قرار گرفت و میرغضبان سیه دل دستمالی ابریشمی را در گلویش فرو بردند تا به خیال خام خود با کشتن جسم او ندای دعوت اش را نیز خاموش نمایند…
جذبات شوقك ألجمت بسلاسل الغم و البلاء
شعری از حضرت طاهره با صدای شجریان و تارلطفی - بزرگان موسیقی ایران :
چهره به چهره
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر