« ای پسر ارض ! گـر مرا خواهی ، جز مرا مخواه . و اگـر اراده جمالم داری ، چشم از عـالمیـان بر دار . زیرا کـه اراده من و غیـر من ، چون آب و آتش ، در یک دل و قلب نگنجـد .» - کـلمات مکـنونه ، اثر حضرت بهاءالله
دوست بسیار گرامی آقای رضا فانی یزدی !
سلام خسته نباشید مقاله شما را در باره بهائی ستیزی http://mehrdadvojdani.blogspot.com/2010/07/blog-post_12.html خواندم و آن را تلاشی واقع بینانه در خدمت بیان حقیقت یافتم . شکی ندارم که شما مشتاقید نظر و واکنش خوانندگان نوشتار خود را بدانید . بنابراین ضمن قدر دانی از اقدام شما برای نوشتن چنین مقاله ای ، مایلم موارد ذیل را با شما در میان بگذرم :
شما همچنان مثل همه صاحبنظران و متفکّران ایرانی شاید دانش و شناخت گسترده ای در باره افکار و تعالیم تمام فیلسوفان تمام زمانها و تمام مکانها دارید (شاید حتّی بیوگرافی آنها را از بر دارید ) ، ولی به نظر می رسد کـه در باره بزرگترین حادثـه اجتمائی و مذهبی کشور خود یعنی دیانت بابی و بهائی همچنان " کـم " خبرید . مثلا و قتی از شخصیّت هائی که در پـایه گزاری این " امـر " نقش داشته اند نام می برید ، از شیخ احمد احسائی شروع می کنید و با نام قرّة العین به آخر می رسید . این یعنی درست همان نگاه امثال احسان طبری ها . در حالیکه اگر دیانت بابی و دیانت بهائی را خوب مطالعه بفرمائید ، آنچنان که افلاطون تا مارکس را خوانده اید ، و بعد کسی از شما بخواهد فقط از یک شخص نام ببرید که نام او و افکار و آثار او ، معرّف همه این تحوّل و تحرّک اجتمائی و مذهبی است ، شما بی شک نام بهاءالله را فریاد خواهید کــرد ـــ نامی که در مقاله شما جایش خیلی خالیست .
مطلب دیگری که من می خواهم در باره آن با شما تبادل نظر کنم موضوعی ست که به نظر می رسد برای شما سهل و برای من ممتنع است . و آن عضو بودن شخصی بهائی در حزب توده و یا هر حزب سیاسی دیگریست . حضرت عبدالبهاء چنین بهائیان را نصیحت می کنند : بهائیان باید قلبا ، کلاما و عملا ، از سیاست (حزبی ) دوری جویند . وحدت عالم انسانی و صلح عمومی بین تمام ملل و اقوام دنیا و دوستی و همکاری بین همه مردمان از بزرگترین تعالیم و اهداف دیانت بهائی ست . ترک تعصّبات نژادی ، مذهبی ، ملّی ، جنسی ، و طبقاتی ؛ تعلیم و هدف دیگری ست در دیانت بهائی . چگونه یک بهائی می تواند به این اصول وفادار بماند و در ضمن عضو احزاب سیاسی ، که اساس آنها بر رقابت ، بر تری جوئی و تفوّق بر دیگران ست ، باشد ـــ آنهم حزبی که ، حداقل در تئوری ، ماده پـرستی ، آتئیسم ، و نبرد طبقاتی و انقلابی را تبلیغ می کند ؟ (حضرت بهاءالله این چنین همه انسان ها را پــند و انــدرز می دهند : ای دانایان امم از بیگانگی چشم بر دارید و به یگانگی ناظر باشید ، همه بار یک دار ید و برگ یک شاخسار .) می بینید که چگونه از نظر ما بهائیان ، بهائی بودن و عضو حزب سیاسی بودن ، محال و ممتنع است ، زیرا آن دو ، چون آب و آتش ، در یک دل وقلب نگنجند .
امّا همان طور که در پـش گفتم گویا از نظر شما بهائی بودن و همزمان عضو حزب (توده) بودن ممکن و سهل است . من فکر می کنم نظر شما ( سهل و ممکن بودن همزمان بهائی و تـوده ای بودن ) ریشه در سه روش و باور جامعه ما دارد . اول نظریه ارثی بودن دین ( علمای شیعه بر این باورند که در لحظه لقاح مؤمن و یا کافر بودن انسان معیّن می شود . ) است . بنا بر این ، دوستان خوب شما که عضو حزب تـوده بودند به دلیل بهائی زاده بودن ، شما از آنها به عنوان بهائیان عضو حزب توده یاد می کنید ـــ نظریه تـوارثی دین . ( دیانت بهائی دین را یک امر تحقیقی می داند و نه تقلیدی و یا توارثی ) دوّم نظریه جایز بودن تـقیّه است ـــ در سایه این نظریه دوستان خوب شما که هم توده ای و هم بهائی بودند در هر رفت و برگشت بین محافل بهائی و نشست های حزبی ، بایستی دو بار تقیّه می کردند! ، یک بار برای بهائیان و یک بار برای تـوده ای ها ــــ لزومی به گفتن ندارد که این نظریه "جایز بودن تقیّه " در دیانت بهائی مردود و نا پـسند شمرده می شود . سوّم نگاه التقاطی داشتن به باور ها و اندیشه ها ست . در سایه این نگاه می توان بهائی بود و به خدای یگانه ایمان داشت ، به وحدت ادیان و به صلح عمومی و وحدت عالم انسانی عقیده داشت و جنگ و جدال را شأن درّندگان ارض دانست و از هر گونه تعصّبی از جمله تعصّب طبقاتی بر کنار بود و در ضمن مارکسیست بود و ماتریالیست و وجود خدا را رد کرد و به تضادّ و جنگ طبقاتی پـایبند و مفتخر بود !!! احتمالا حزب توده با بهره گیری از این پـندار و روش است که عضویّت بعضی از بهائی زادگان ( بهائی تـوارثی ! ) را در حزب مقتنم می داند ، و بعد از انقلاب و با مُد شدن حمله به پـندار ها و روش های التقاتی ، بالاخره حزب به این نتیجه می رسد و مصلحت می داند که نظریه تـوارثی بودن دین را بپـذیرد و حزب را از وجود ناپـاک بهائی زادگان ، پـاک و پـاکیزه کـند ، و تقیّه و دروغ را یکی بداند . من نمی دانم موقعی که بزرگانی چون کیـانوری در رسانه های گروهی ایران اسلام آوردن خود را به آگاهی مردم می رساندند ، در حال دروغ گفتن بودند و یا تـقیّه کــردن ؟
آقای فانی عزیز مشتاقانه منتظر چاپ بخش دوّم مقاله شما هستم . زنده باد شجاعت ، زنده باد صداقت ، زنده باد آزادی ، زنده باد ایرانی ، زنده باد ایران ، زنده باد انسان ، ............
با احترام
مهرداد وجدانی
پـاسخ آقای رضا فانی برای مطالب مطرح شده در بالا :
با سلام و عرض ادب ، اول از همه از شما برای نامه تشکر می کنم و از اطلاعاتی که داده اید سپاسگزارم.من کمترین اطلاعی از دیانت بهائی نداشتم آنچه می دانستم همان طور که شما به درستی اشاره کردید از طریق نوشته های آقای طبری و امثال ایشان بود در مورد اتهامات هم همانطور که در مطلب نوشته ام مزخرفاتی بود که گروهائی چون حجتیه به فکر جوانان تشنه تزریق می کردند.اولین بار با دیانت یهائی در زندان همان گونه که هست از زبان دوستان بهائی آشنا شدم که برایم یسیار جالب بود.در مورد عضویت بهائییان در حزب نوده چنانچه در مطلب هم گفنه ام آنها بهائی زاده بودند و دغدغه دین نداشتند. درست مثل مسلمان زاده ها که دیگر نمی باید از آنها به عنوان مسلمان نام برد. باز هم از نامه شما تشکر می کنم و برای شما آرزوی سلامتی و تندرستی دارم ضمنا بخش اول از خاطرات زندان را هم منتشر کردم وچون مطلب بسیار طولانی شد امیدوارم که ادامه آن را تا هفته آینده تایپ کرده و آماده چاپ نمایم با آرزوی موفقیت برای شما
رضا فانی یزدی
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر