مهرداد وجدانی :
آقای فانی عزیز مفاله تان پیرامون معاد ، بسیار جالب و روشنگرانه بود . در مورد نظریه آکل و ماکول و رنجی که ابن سینا برده که در رد معاد جسمانی از آن بهره گیرد ، نشانگر آن ست که ایشان از "گردش عناصر در طبیعت " بی اطلاع بوده ( گویا خیام حد اقل ناخودآگاه این گردش عناصر در طبیعت را می فهمیده ) . انسان مدرن که می داند جسم انسان و دیگر جانداران از پیوستگی عناصری چون : کربن، هیدرژن , اکسیژن ، و تعدادی عناصر دیگر به وجود آمده و این عناصر در گذشته ها در ساخت بدن دیگر انسانها و حتی جانوران و گیاهان شرکت داشته اند ، چگونه می تواند به معاد جسمانی باور داشته باشد ؟ اصلا این عناصری که هر لحظه از جسمی به جسمی جابجا می شوند ، روزی در ساختمان بدن انسان شریفی واردند و روز دگر در ساخت سلول ها و بافت های بدن حیوانی به کار رفته اند ، دیگر چه اصالت و ارزشی دارند که مورد مواخذه و تنبیه و تشویق قرار گیرند ؟ بدن انسان ار عناصری تشکیل شده که پیش از این بدن های انسانهای دیگری را می ساخته ( کسانی پرهیزکار و دیگرانی گنه کار ! ) . همبستگی (integrity ) عناصر در تشکیل جسم انسان ( و دیگر جانداران ) یک همبستگی گذرا و همواره در حال تبادل و جابجائی ست . خداوند چگونه در روز قیامت جسم مرا بازسازی می کند در حالیکه همان عناصری که جسم مرا می ساخته اند ، در دورانهای دیگر در ساخت بدن های دیگری شرکت داشته اند ؟ خبری بد تر و مأیوس کننده تر برای معادِ جسمانی باوران ؛ آنکه : نتایج تحقیقات علمی جدید نشان می دهد که عناصر تشکیل دهنده بدن ما هر پنج سال به طور تدریجی و کامل در تبادل با طبیعت ، جانشین ( تجدید ) می شوند . یعنی انسانی که هشتاد سال عمر می کند ، در این مدت شانزده بار جسمش کاملا نو می شود ، یعنی هر پنج سال صاحب جسم جدیدی می شود ( صد البته که این کشف علمی هیچ ربطی به خرافه تناسخ ندارد ) .دیانت بهائی به زندگی روحانی پس از مرگ جسمانی باور دارد . در دیدگاه دیانت بهائی بهشت و یا جهنم یک مکان نیست ، بلکه اشاره به مراتب و مراحل سیر تکاملی روح انسانی دارد . در نگاه دیانت بهائی ارواح به خوب و بد کلاسه نمی شوند ، بلکه تفاوت ارواح بطور نسبی در میزان رشد ( روحانی ) آنهاست . که این رشد روحانی نتیجه پندار و گفتار و رفتار ما در این دنیای مادی ست .در دیدگاه دیانت بهائی بهشت یعنی رسیدن به خدا و جهنم یعنی دور بودن از خدا . بنابر این بعد از مرگ جسمانی و آغاز زندگی روحانی ، ما گرفتار بایگانی "برزخ" نمی شویم . بلکه در مراتب نسبیِ دوری و یا نزدیکی با خدا ، هستیِ روحانی خود را "تجربه" می کنیم . ودر هر حال لطف و مرحمت و بخشش حضرت پروردگار ارزانی و بانی رشد پیوسته و جاودانه همه ارواح است .
با تشکر دوباره از مقاله تابو شکن و چالشگرتان .
آقای فانی عزیز مفاله تان پیرامون معاد ، بسیار جالب و روشنگرانه بود . در مورد نظریه آکل و ماکول و رنجی که ابن سینا برده که در رد معاد جسمانی از آن بهره گیرد ، نشانگر آن ست که ایشان از "گردش عناصر در طبیعت " بی اطلاع بوده ( گویا خیام حد اقل ناخودآگاه این گردش عناصر در طبیعت را می فهمیده ) . انسان مدرن که می داند جسم انسان و دیگر جانداران از پیوستگی عناصری چون : کربن، هیدرژن , اکسیژن ، و تعدادی عناصر دیگر به وجود آمده و این عناصر در گذشته ها در ساخت بدن دیگر انسانها و حتی جانوران و گیاهان شرکت داشته اند ، چگونه می تواند به معاد جسمانی باور داشته باشد ؟ اصلا این عناصری که هر لحظه از جسمی به جسمی جابجا می شوند ، روزی در ساختمان بدن انسان شریفی واردند و روز دگر در ساخت سلول ها و بافت های بدن حیوانی به کار رفته اند ، دیگر چه اصالت و ارزشی دارند که مورد مواخذه و تنبیه و تشویق قرار گیرند ؟ بدن انسان ار عناصری تشکیل شده که پیش از این بدن های انسانهای دیگری را می ساخته ( کسانی پرهیزکار و دیگرانی گنه کار ! ) . همبستگی (integrity ) عناصر در تشکیل جسم انسان ( و دیگر جانداران ) یک همبستگی گذرا و همواره در حال تبادل و جابجائی ست . خداوند چگونه در روز قیامت جسم مرا بازسازی می کند در حالیکه همان عناصری که جسم مرا می ساخته اند ، در دورانهای دیگر در ساخت بدن های دیگری شرکت داشته اند ؟ خبری بد تر و مأیوس کننده تر برای معادِ جسمانی باوران ؛ آنکه : نتایج تحقیقات علمی جدید نشان می دهد که عناصر تشکیل دهنده بدن ما هر پنج سال به طور تدریجی و کامل در تبادل با طبیعت ، جانشین ( تجدید ) می شوند . یعنی انسانی که هشتاد سال عمر می کند ، در این مدت شانزده بار جسمش کاملا نو می شود ، یعنی هر پنج سال صاحب جسم جدیدی می شود ( صد البته که این کشف علمی هیچ ربطی به خرافه تناسخ ندارد ) .دیانت بهائی به زندگی روحانی پس از مرگ جسمانی باور دارد . در دیدگاه دیانت بهائی بهشت و یا جهنم یک مکان نیست ، بلکه اشاره به مراتب و مراحل سیر تکاملی روح انسانی دارد . در نگاه دیانت بهائی ارواح به خوب و بد کلاسه نمی شوند ، بلکه تفاوت ارواح بطور نسبی در میزان رشد ( روحانی ) آنهاست . که این رشد روحانی نتیجه پندار و گفتار و رفتار ما در این دنیای مادی ست .در دیدگاه دیانت بهائی بهشت یعنی رسیدن به خدا و جهنم یعنی دور بودن از خدا . بنابر این بعد از مرگ جسمانی و آغاز زندگی روحانی ، ما گرفتار بایگانی "برزخ" نمی شویم . بلکه در مراتب نسبیِ دوری و یا نزدیکی با خدا ، هستیِ روحانی خود را "تجربه" می کنیم . ودر هر حال لطف و مرحمت و بخشش حضرت پروردگار ارزانی و بانی رشد پیوسته و جاودانه همه ارواح است .
با تشکر دوباره از مقاله تابو شکن و چالشگرتان .
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر